Δεν ταξίδεψα ποτέ στην Αυστραλία | Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy)

Δεν πρόκειται για την Αυστραλία, αλλά για μια ανάγνωσή της. Μια φανταστική χώρα που γεννήθηκε στο μυαλό του The Boy μετά από μια κινηματογραφική σκηνή στην κόκκινη έρημο, ένα hangover μέσα σε ένα μπεζ Ford Fairlane 500, το όνειρο των πράσινων μυρμηγκιών, ένα απωθημένο ταξίδι.

Από το 2013, αυτή η χώρα κατοικεί μέσα του: υπερβίαιη, ελεύθερη και ανεξήγητα γνώριμη. Στο Outback του μυαλού του.

«Δεν ταξίδεψα ποτέ στην Αυστραλία» λέει, προτού ξεδιπλώσει σε κάθε γωνιά της Στέγης, με συνδετικό κρίκο την ηθοποιό Φλομαρία Παπαδάκη, τη δική του Αυστραλία.

Και κάπως έτσι παίρνει τη μορφή συναυλίας, θεατρικής παράστασης, κινηματογραφικού αφιερώματος, βίντεο εγκατάστασης, έκθεσης φωτογραφίας, ταξιδιού σε όλες τις σκηνές, τους διαδρόμους, τα φουαγιέ. Μια τάξη σχολείου στη μέση της ερήμου Tanami. Τα θρανία και τα σχολικά βιβλία καλυμμένα με άμμο. Ο David Gulpilil μας εξηγεί ένα όνειρο στη γλώσσα των Yolngu.

Στην Κεντρική Σκηνή, μια συναυλία οικολογικού τρόμου του The Boy μετατρέπεται σε πολυεπίπεδη κατασκευή του εικαστικού Κωνσταντίνου Λαμπρίδη και της animator Ειρήνης Βιανέλλη με τη συμβολή ακίνητων χορευτών, αφηγητών που ταξίδεψαν στην Αυστραλία και a cappella παρεμβάσεων από μουσικούς, φίλους-συνεργάτες του The Boy.

Στη Μικρή Σκηνή στήνεται ένας αποχαιρετισμός στο Skyline Matraville Dead End Drive-In που έκλεισε το 1984, με την προβολή κινηματογραφικών αριστουργημάτων του αυστραλιανού New Wave – στο πρώτο αφιέρωμα του είδους που γίνεται ποτέ στην Ελλάδα.

Στο -1 της Στέγης, μια νέα ταινία μεγάλου μήκους του The Boy συνδέεται με μια φωτογραφική έκθεση της Μυρτώς Τζίμα. Εννέα μονόλογοι για ένα σύγχρονο bushranger crime drama παραμύθι με φόντο την Αυστραλία του 1981.

Στους διαδρόμους και τα φουαγιέ, συναισθηματικά φορτισμένα αντικείμενα, τεκμήρια μιας ζωής που δεν υπήρξε ποτέ, επεκτείνουν την εμπειρία στον χώρο και τον χρόνο. Ήχοι από φανταστικές απομονωμένες υπαίθρους, παιδικοί εφιάλτες με τους Hobyahs –πλάσματα της αυστραλιανής λαϊκής φαντασίας–, πέτρες των Mulkurul που ήρθαν από τον ανατέλλοντα ήλιο, η γραφομηχανή του Everett De Roche, ό,τι έμεινε από το περίεργο βιολί της Betty Crabtree, μυρωδιές καμένου λάστιχου και ραδιοφωνικά σήματα από το πουθενά. Μια μουσική από τη Δεσποινίς Τρίχρωμη, σαν φλέβα, ενώνει όλους τους χώρους και τις δράσεις.

Η Αυστραλία εδώ δεν είναι τόπος· είναι καθρέφτης. Σου επιστρέφει μια παραμορφωμένη εκδοχή του εαυτού σου. Είναι μαλακό μαξιλάρι από μαλλί προβάτων απ’ το Carriewerloo.

Ο The Boy φτιάχνει κόσμους. Αν τον ρωτήσεις τι είναι αυτή η «Αυστραλία», θα σου απαντήσει:

«Μια συναυλία ή ίσως μια παράσταση ή ίσως μια μουντζούρα.

Ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα.

Μια ταινία μεγάλου μήκους.

Ένα όνειρο που σε καλωσορίζει.

Μια μουσική που κάτι σου θυμίζει.

Ένα πορτρέτο της Judy Davis και του Jack Thompson.

Δεν ταξίδεψα ποτέ στην Αυστραλία».