Κωνσταντίνος Παπανικολάου | The Rashomon Effect

Ο όρος «φαινόμενο Ρασομόν» (Rashomon effect) αναφέρεται στο πώς ένα μεμονωμένο συμβάν μπορεί να παρουσιαστεί με διάφορους τρόπους λόγω της υποκειμενικότητας των μαρτύρων. Αυτό είναι αποτέλεσμα διαφορών σε κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο καθώς και ατομικών καταστάσεων. Ο χορογράφος, λοιπόν, στην προκειμένη περίσταση βάζει το έργο του στην ίδια μοίρα. Αφού πρώτα δημιουργήσει ένα κινητικό σόλο –διάρκειας περίπου 15 λεπτών– και το παρουσιάσει στο κοινό, το επαναλαμβάνει αυτούσιο για άλλες τέσσερις φορές, κάθε φορά όμως συνοδευόμενο ηχητικά και από τον σχολιασμό ενός διαφορετικού ατόμου. Την πρώτη φορά από έναν θεωρητικό του χορού, ο οποίος με τα επαγγελματικά κριτήρια και τις γνώσεις του εξηγεί αυτό που βλέπουμε. Έπειτα ακολουθεί ένας απλός θεατής και στη συνέχεια ο παραγωγός της παράστασης. Στο τέλος μιλάει ο ίδιος ο δημιουργός για να πει την ιστορία του και να σχολιάσει το πώς το συνέθεσε. Ενώ λοιπόν το θέαμα παραμένει το ίδιο, σε κάθε επανάληψή του το κοινό αντιλαμβάνεται πόσο υποκειμενικές είναι οι καλλιτεχνικές κρίσεις και επίσης γίνεται μάρτυρας του πώς ο καθένας, ανάλογα με τη θέση του στη γραμμή παραγωγής του έργου, το αντιλαμβάνεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Το έργο έχει στόχο να εξερευνήσει το πώς λειτουργεί η αναπαράσταση επί σκηνής αλλά και να διερωτηθεί για το κατά πόσο αυτό που προτείνουν οι επαγγελματίες δημιουργοί έχει τελικά κάποια σχέση με το κοινό στο οποίο απευθύνονται.