Ελένη Μπαγάκη | Fussing with Cavafy over the weather

Έχοντας ως αφετηρία το ημερολόγιο του Κ. Π. Καβάφη και την πρώτη του επίσκεψη στην Αθήνα το 1901, η Ελένη Μπαγάκη ακολουθεί τα βήματα του ποιητή σε μια πόλη που εκείνος βίωσε ως αποπνικτικά ζεστή, υγρή και εκτυφλωτικά φωτεινή. Μέσα από αυτήν την αναδρομή –σωματική και λογοτεχνική– υφαίνει μια αφήγηση που συνδέει εμπειρίες μέσα στον χρόνο, χρησιμοποιώντας το παράπονο ως μέσο αναστοχασμού πάνω στον καιρό, τον τόπο και την ταυτότητα.

Η πρακτική της, ριζωμένη σε μια προσωπική ανάγκη κατανόησης του τόπου και του εαυτού, χρησιμοποιεί την αυτομυθοπλασία για να συγχωνεύσει την αυτοβιογραφία με τη μυθοπλασία. Ακολουθώντας τα ίχνη του Καβάφη στη σύγχρονη Αθήνα, η Μπαγάκη επιχειρεί να αναπαραστήσει την εμπειρία του, αλλά και να επαναπροσδιορίσει τις αφηγήσεις του μέσα από το πρίσμα της δικής της υποκειμενικότητας. Οι σκέψεις του Καβάφη λειτουργούν ως φόντο για μια νέα αφήγηση που εκφράζει τη δική της σχέση με την πόλη και εξερευνά τις πολυπλοκότητες της ταυτότητας και του ανήκειν σήμερα.

Παράλληλα, εξετάζει πώς ο καιρός διαμορφώνει την εμπειρία του τόπου και παράγοντες όπως η θερμοκρασία και το φως επηρεάζουν όχι μόνο την αντίληψή μας για τον κόσμο, αλλά και το σώμα και τη διάθεσή μας. Ο καιρός βιώνεται σωματικά και ψυχικά. Καθώς η καλλιτέχνιδα περπατά στην πόλη ιδρωμένη, το απλό καθημερινό ερώτημα –«Τι να φορέσω σήμερα;»– αποκτά νέα σημασία, αναδεικνύοντας όχι μόνο την απροσδιοριστία του καιρού, αλλά και το παράλογο της ένδυσης για ένα κλίμα που δεν ακολουθεί πλέον γνώριμα μοτίβα. Αυτό το ερώτημα γίνεται εργαλείο διερεύνησης της συνάντησης ανάμεσα στην προσωπική αφήγηση και στην παγκόσμια πραγματικότητα, αποκαλύπτοντας πώς οι ιδιωτικές εμπειρίες διαμορφώνονται όλο και περισσότερο από το ευρύτερο πλαίσιο της κλιματικής κρίσης.

Για να διευρύνει την έρευνά της, μελετά ποιητές και συγγραφείς που έχουν προσεγγίσει τον καιρό μέσα από προσωπικές οπτικές, αναλύοντας πώς οι σκέψεις τους συγκροτούν αφηγήσεις γύρω από τον τόπο και την ταυτότητα. Αυτό δημιουργεί ένα πλουσιότερο λογοτεχνικό πλαίσιο, που της επιτρέπει να βρει συνδέσεις και αντιθέσεις με το έργο του Καβάφη, ενώ εμβαθύνει στην επίδραση του καιρού στα συναισθηματικά τοπία.

Μέσα από το περπάτημα, τη φωτογραφία και τη γραφή, η Μπαγάκη εξετάζει πώς το σώμα και οι αισθήσεις συνδέονται με το φυσικό περιβάλλον, δημιουργώντας έναν χώρο περισυλλογής, κριτικής και καλλιτεχνικής έκφρασης. Αυτός ο διάλογος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν –μέσω του καιρού, του σώματος και της περιπλάνησης– συνεχίζει την έρευνα της καλλιτέχνιδας γύρω από τον τόπο και την ταυτότητα, προσκαλώντας το κοινό σε προβληματισμό γύρω από το πώς βιώνει μια διαρκώς μεταβαλλόμενη πόλη, ενώ ταυτόχρονα παλεύει με την ευμετάβλητη φύση της έννοιας του σπιτιού και του εαυτού.