Alba Cros | Dyke Tides: Tracing Desires

Το “Dyke Tides: Tracing Desires” είναι ένα ποιητικό και ερευνητικό καλλιτεχνικό πρότζεκτ, που διερευνά το λεσβιακό cruising στη Νότια Ευρώπη, με έμφαση στη Μεσόγειο, ως έναν χώρο ρευστής οικειότητας και συλλογικής φαντασίας. Ενώ το cruising συνδέεται συχνά με αστικές γκέι ανδρικές σεξουαλικές κουλτούρες –ιδίως σε αγγλοαμερικανικά συμφραζόμενα–, το συγκεκριμένο πρότζεκτ επανοικειοποιείται τη λέξη ως μια ευρύτερη πρακτική συνάντησης που περιλαμβάνει όχι μόνο τη σεξουαλική επιθυμία, αλλά και τη συναισθηματική εγγύτητα, την αφή, την αναγνώριση και φευγαλέες χειρονομίες μεταξύ αγνώστων. Απομακρυνόμενη από το κυρίαρχο φαντασιακό του cruising, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από τη βορειοαμερικανική γκέι ανδρική αισθητική, η Κρος επιχειρεί να ιχνηλατήσει μια διαφορετική, Μεσογειακή γραμματική της επιθυμίας – «νότια», ρευστή, συλλογική. Τι είδους χειρονομίες και κώδικες αναδύονται όταν εστιάζουμε σε κουίρ γυναίκες, λεσβίες και άλλα άτομα εκτός των δυαδικών εκφράσεων φύλου; Τι θα συνέβαινε αν το cruising περιλάμβανε επίσης την οικειότητα μιας αγκαλιάς, την ευαλωτότητα μιας συνομιλίας ή τη σιωπηλή συνενοχή του να σε βλέπουν;

Η έρευνα αυτή ξεκίνησε από τη Βαρκελώνη, όπου η Κρος χαρτογράφησε τις σημερινές λεσβιακές πρακτικές cruising και παράλληλα ανέτρεξε σε καλλιτεχνικές γενεαλογίες – από το φεμινιστικό post-porn κίνημα των αρχών της δεκαετίας του 2000 μέχρι το έργο καλλιτέχνιδων όπως η Carmela García και οι Cabello/Carceller, οι οποίες έχουν εξερευνήσει την κουίρ οικειότητα, την ουτοπία και την πολιτική της αναπαράστασης. Οι αναφορές αυτές φέρνουν στο προσκήνιο ζητήματα σχετικά με την κινηματογράφηση της επιθυμίας χωρίς την αναπαραγωγή της ηδονοβλεψίας: πώς η κάμερα μπορεί να γίνει εργαλείο του cruising, της σχέσης, της αφής.

Το “Dyke Tides” επεκτείνεται πλέον και στην Ελλάδα. Το πρότζεκτ διερευνά τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λέσβο –και πιο συγκεκριμένα στην Ερεσό, έναν τόπο ιστορικά φορτισμένο με λεσβιακά φαντασιακά– το πώς ο χώρος, η μνήμη και η συνάντηση συγκροτούν μη γραμμικές γεωγραφίες οικειότητας. Οι υφές της πόλης και τα νησιωτικά τοπία θα προσεγγιστούν ως ζωντανά αρχεία: Τι έχει ψιθυριστεί εδώ στο παρελθόν; Και τι μπορεί ακόμα να ειπωθεί;

Εστιασμένη στην κοινότητα και χωρίς προκαθορισμένο τέλος, η έρευνα θα ξεδιπλωθεί μέσα από συνεντεύξεις, επιτόπιες παρατηρήσεις, συναισθηματική ακρόαση και αλληλεπιδράσεις με ντόπιες και επισκέπτριες λεσβίες και κουίρ άτομα. Στόχος είναι η συγκέντρωση θραυσμάτων επιθυμίας, μνήμης και αναγνώρισης, ως μορφή αντίστασης στις ετεροκανονικές αφηγήσεις και επιβεβαίωσης άλλων μορφών σχέσεων. Αντί να καταλήξει σε ένα οριστικό αποτέλεσμα, το “Dyke Tides” θα πάρει τη μορφή ενός ιμπρεσιονιστικού κινηματογραφικού κολάζ – ενός πορώδους και αποσπασματικού οπτικού έργου φτιαγμένου από υφές, σιωπές, φωνές και χειρονομίες. Πρόκειται για έναν απτό τρόπο να διατηρηθεί χώρος για το cruising όχι μόνο ως απόλαυση, αλλά και ως τρυφερότητα, φροντίδα και αντίσταση. Έναν τρόπο να φανταστούμε μαζί το πώς επιθυμούμε, πώς συναντιόμαστε και πώς θυμόμαστε.