Ιωάννα Παρασκευοπούλου | hardcore echoes

Το “hardcore echoes” είναι μια ηχητική και χορογραφική εξερεύνηση που γεννήθηκε από την επιθυμία της Ιωάννας Παρασκευοπούλου να συνομιλήσει με τις μνήμες όσων έζησαν σε άλλες εποχές. Αφετηρία του έργου αποτελεί μια φράση που τη στοιχειώνει: «Να αναζητάς πράγματα εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα». Η ίδια αναζητά φωνές που δεν ακούστηκαν και ιστορίες που ξεχάστηκαν, με σκοπό να τις αναπλάσει και να τις φέρει στο παρόν. Η πρόθεσή της είναι να ανακαλύψει τρόπους αναδιαπραγμάτευσης του παρελθόντος, συνθέτοντας εκ νέου τα τοπία του και υφαίνοντας πολλαπλές αφηγήσεις και πράξεις μετάφρασης.

Η έρευνα αυτή εκτυλίσσεται μέσα από τη συλλογή βιωμάτων ατόμων που εργάστηκαν σε επαγγέλματα και τεχνικές που σήμερα φθίνουν ή έχουν ήδη χαθεί. Στον πυρήνα του πρότζεκτ βρίσκεται το σώμα, και ειδικότερα τα χέρια, ως όργανα επαφής με τον κόσμο και φορείς αισθητηριακής μνήμης. Μέσα από διαδικασίες συγκέντρωσης διαφόρων υλικών –αρχειακών φωτογραφιών, συνεντεύξεων, ηχητικών καταγραφών και επιστολών– το πρότζεκτ εξερευνά τη συνάφεια ανάμεσα στην περφόρμανς και τη χειρωνακτική εργασία: ως στοχαστική κατάσταση επανάληψης, ως μέθοδο μετασχηματισμού ετερογενών υλικών και ως μορφή έκφρασης που συνδέεται με τη σωματική εξάντληση.

Αξιοποιώντας μια πολυμεσική προσέγγιση –και ειδικότερα τον ζωντανό χειρισμό ήχου και εικόνας– το “hardcore echoes” δανείζεται διάφορες χειροτεχνικές μεθόδους, διαδικασίες, εργαλεία και συσκευές. Μετατρέπεται το ίδιο σε μορφή χειρωνακτικής εργασίας, επιδιώκοντας τη σύνδεση μέσω της φυσικής επαφής. Καθετί που αγγίζουμε, μας αγγίζει κι αυτό, αφήνοντας ίχνη. Με ποιους τρόπους μας αγγίζουν χέρια που δεν συναντήσαμε ποτέ; Πώς κουβαλάμε εμπειρίες ανθρώπων που δεν γνωρίσαμε; Πώς οι αόρατες «χορογραφίες» που κάποτε εκτυλίσσονταν σε χωράφια, εργοστάσια, κουζίνες και εργαστήρια συνεχίζουν να αντηχούν μέσα μας;

Τελικά, το “hardcore echoes” μπορεί να εκληφθεί ως μια απόπειρα χαρτογράφησης χαμένων στοιχείων – μια επίμονη τεκμηρίωση θραυσμάτων της συλλογικής μνήμης, ένας διάλογος με τα φαντάσματα του παρελθόντος, ένας απόηχος καθημερινών αναμνήσεων, ένα πείραμα διαχείρισης του πένθους και της απώλειας, ένας τρόπος να προετοιμαστούμε για ό,τι πρόκειται να εκλείψει, ένα φυσικό αποτύπωμα των ενσώματων χώρων εργασίας.