Χριστιάνα Κοσιάρη | UnPhobia (working title)

Τι φοβάσαι;

Πώς ενεργοποιείται το αυτόνομο νευρικό σύστημα μπροστά σε μια απειλή; Πώς η αρχική σωματική ακαμψία, ο αυξημένος καρδιακός ρυθμός, η δυσκολία στην αναπνοή, η αιφνίδια εφίδρωση, η ζάλη και το τρέμουλο μπορεί να οδηγήσουν σε μια κρίση πανικού; Ή αντίθετα, στην αντιμετώπιση του κινδύνου;

Το “UnPhobia” είναι μια χορογραφική και πολυμεσική έρευνα πάνω στον φόβο της αλλαγής και της αβεβαιότητας. Εστιάζει στο πώς αυτοί οι υπαρξιακοί φόβοι –όπως η απώλεια, η μοναξιά, η αποτυχία, το αβέβαιο μέλλον– διαμορφώνονται μέσα στις σύγχρονες κοινωνικές και τεχνολογικές συνθήκες. Αποτελεί μια μετεξέλιξη του έργου “RUNWAY” –ενός φρενήρους σόλο πάνω σε κυλιόμενο διάδρομο, που παρουσιάστηκε στο Onassis Dance Days 2024– και επαναπροσδιορίζει τη χορογραφική γλώσσα, τη μεθοδολογία και τις θεματικές του. Όπως και σε εκείνο, έτσι κι εδώ το ανθρώπινο σώμα βρίσκεται στο επίκεντρο: ένα σώμα που καταγράφει, αντιστέκεται, εκτίθεται, αποδομεί και δημιουργεί. Ένα σώμα όπου ο φόβος ενσωματώνεται, αλλά και ξαναγράφεται.

Θα δοκιμαστεί η χρήση του ChatGPT και άλλων AI εφαρμογών ως ενεργών δημιουργικών συνομιλητών και ως μέσων ζωντανού διαλόγου με το σώμα και τον λόγο, δημιουργώντας συνθήκες ζωντανής αλληλεπίδρασης και δοκιμής σε πραγματικό χρόνο. Η τεχνολογία προτείνει, αντιδρά, συνομιλεί και συνδιαμορφώνει την πορεία της σύνθεσης. Αν και η παρουσία της στο τελικό έργο παραμένει αβέβαιη, η AI λειτουργεί ως οργανικό κομμάτι της ερευνητικής διαδικασίας, ως partner στην πράξη και στη σκέψη.

Ζώντας σε έναν τεχνολογικά εξελισσόμενο κόσμο, όπου η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης έχει ενσωματωθεί ακόμα και στην καθημερινή επικοινωνία, το έργο αναρωτιέται: μπορεί αυτή η νέα σχέση με την τεχνολογία να εντείνει ή να αποφορτίσει τους φόβους μας; Μπορεί να λειτουργήσει ως καθρέφτης, ως ενσυναίσθητος συνομιλητής ή και ως φορέας αβεβαιότητας;

Το “UnPhobia” είναι ένα ζωντανό πείραμα πάνω στον φόβο, το άγνωστο και το ενδεχόμενο. Συνδυάζει χορό, λόγο, τεχνολογία και φιλοσοφική σκέψη, εστιάζοντας στη δημιουργία μιας βιωματικής εμπειρίας όπου ο φόβος δεν είναι μόνο θεματική, αλλά και υλικό, εργαλείο, συνθήκη και δημιουργική πιθανότητα. Καλεί τον θεατή να βιώσει τον φόβο όχι ως αδιέξοδο, αλλά ως ρωγμή∙ ένα άνοιγμα προς το άγνωστο και το μετέωρο.