You and AI: Through the Algorithmic Lens
Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ήδη μαζί σου
Ημερομηνίες
Εισιτήρια
Χώρος
Πληροφορίες
Ημερομηνίες & ώρες
Περιγραφή
Το “You and AI: Through the Algorithmic Lens”, είναι ένα φεστιβάλ διάρκειας τριών εβδομάδων, το οποίο διερευνά πώς και από ποιους δημιουργούνται και καθορίζονται τα αλγοριθμικά συστήματα, καθώς και πώς επηρεάζουν και διαμορφώνουν την κοινωνία και τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο. Το φεστιβάλ, εκτός από μια έκθεση στο Πεδίο του Άρεως της Αθήνας, περιλαμβάνει και διαδικτυακές εμπειρίες, συζητήσεις και συμμετοχικές συνεδρίες για την Τεχνητή Νοημοσύνη, τη δημιουργικότητα και την ηθική.
Η Τεχνητή Νοημοσύνη σου λέει: Τι ώρα είναι. Εδώ και αλλού. Πού βρίσκεσαι. Ποιον θα συναντήσεις. Πόσο γρήγορα χτυπάει η καρδιά σου. Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ήδη μαζί σου. Όπου κι αν πας.
Ενσωματωμένα Πολυμέσα
Αν επιθυμείτε να δείτε αυτό το υλικό, παρακαλούμε να προσαρμόσετε τις ρυθμίσεις των cookies σας επιλέγοντας τις κατηγορίες Επίδοσης και Στόχευσης. Τα δεδομένα σας ενδέχεται να μεταφερθούν σε υπηρεσίες τρίτων μέσων όπως τα YouTube, Vimeo, SoundCloud και Issuu.
Η έκθεση "You and AI – Η τεχνητή νοημοσύνη κι εσύ" είναι μια έκθεση για την Τεχνητή Νοημοσύνη όχι ως μελλοντική πιθανότητα αλλά ως καθημερινή πραγματικότητα. Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μέσω αλγορίθμων επιλέγουν το περιεχόμενο που θα δούμε και θα ακούσουμε, τους φίλους μας και τα μέρη που θα βγούμε, μέχρι τους ψηφιακού χάρτες που μας προτείνουν πως και που να πάμε ή και τους ίδιους τους διορθωτές κειμένου στις κινητές μας συσκευές που συμπληρώνουν τις λέξεις μας και γράφουν μαζί μας, η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι πάνω στο ίδιο μας το σώμα.
Το Φεστιβάλ "You and AI" πραγματοποιείται στο Πεδίον του Άρεως από τις 24 Ιουνίου μέχρι τις 25 Ιουλίου και αποτελείται από 25 έργα που εξετάζουν τρία θέματα που αντιστοιχούν και στις τρεις διαδρομές της έκθεσης: Τον τρόπο που βλέπουμε την τεχνητή νοημοσύνη και τον τρόπο που μας βλέπει αυτή. Την Τεχνητή Νοημοσύνη ως καθοριστικό παράγοντα για τη διαμόρφωση του δημόσιου χώρου, της πολιτικής διαδικασίας και τη σύγχρονης δημοκρατίας. Την Τεχνητή Νοημοσύνη ως μέρος και ως υποκατάστατο του φυσικού περιβάλλον. Η έκθεση είναι δομημένη κατά τρόπο που ο επισκέπτης να συναντά τα έργα μέσα από μια διαδικασία «επιμελημένης τυχαιότητας» (curated serendipity): καθώς τα έργα, κυρίως τεράστιες οθόνες υψηλής ανάλυση, 3D γλυπτά και εγκαταστάσεις, ξεπροβάλουν μέσα από την βλάστηση του Πεδίου συνοδευόμενα από ένα ηχοτοπίο που ενεργοποιείται όταν ο θεατής/ ακροατής πλησιάσει σε συγκεκριμένα σημεία, το φυσικό και το τεχνητό, το οικείο και το ανοικείο, το ψηφιακό και το υλικό, το τυχαίο και το προσχεδιασμένο έρχονται σε έναν διάλογο που εκφράζει ακριβώς την εμπειρία που η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει φέρει στη ζωή μας.Ο χώρος που επιλέξαμε για το Φεστιβάλ είναι το Πεδίον του Άρεως. Όχι τυχαία. Πρόκειται για ένα πάρκο, δηλαδή για κάτι το φυσικό αλλά και τεχνητό μαζί, κάτι που έχει υλικότητα αλλά αποτελεί και κοινωνική κατασκευή, κάτι που ζει ως κοινότητα ανθρώπων και ως δημόσιος χώρος. Η Τεχνητή Νοημοσύνη, κατεξοχήν τεχνολογική έκφραση, είναι το νέο μας φυσικό περιβάλλον, διαμεσολαβεί διαρκώς τον ψηφιακό δημόσιο χώρο μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και τον φυσικό δημόσιο χώρο μέσα από τις εφαρμογές πλοήγησης, παραγγελίας, στέγασης και κίνησης και ζει από τα ψηφιακά ίχνη που αφήνουν οι άνθρωποι όταν κινούνται στην πόλη, όταν εργάζονται, όταν μιλούν, ακόμη κι όταν ερωτεύονται. Επιπλέον, το Πεδίον του Άρεως υπήρξε ένας χώρος στρατιωτικών ασκήσεων που κατέληξε χώρος αναψυχής, ενώ η Τεχνητή Νοημοσύνη, προερχόμενη από στρατιωτικές εφαρμογές κι αυτή ξεκινάει από τον χώρο των κοινωνικών δικτύων για να καταλήξει να χρησιμοποιείται ως εργαλείο δύναμης και επιβολής.Το πιο σημαντικό: το Πεδίον του Άρεως αποτελεί την καρδιά της νέας Αθήνας, της Αθήνας της πολυπολιτισμικότητας, των κοινοτήτων και της διαφορετικότητας, αλλά και του δημόσιου χώρου που ανακαλύπτουμε ξανά, της συνάντησης των νέων με τους παλιούς κατοίκους, του ψηφιακού με το υλικό, του δημόσιου και του ιδιωτικού, της Τεχνητής Νοημοσύνης με τον καθέναν από εμάς.Ενσωματωμένα Πολυμέσα
Αν επιθυμείτε να δείτε αυτό το υλικό, παρακαλούμε να προσαρμόσετε τις ρυθμίσεις των cookies σας επιλέγοντας τις κατηγορίες Επίδοσης και Στόχευσης. Τα δεδομένα σας ενδέχεται να μεταφερθούν σε υπηρεσίες τρίτων μέσων όπως τα YouTube, Vimeo, SoundCloud και Issuu.
Κατά την περιήγησή σας στην έκθεση στο Πεδίο του Άρεως, μπορείτε να διαβάσετε ή ακούσετε περισσότερα για τα έργα σκανάρωντας με το κινητό σας τα QR code στην σήμανση των έργων.
Μπορείτε να κατεβάσετε την εφαρμογή “Clio Muse Tours” και να αποθηκεύσετε την ξενάγηση “You and AI” πριν την επίσκεψή σας στην έκθεση. Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για κινητά Apple και Android. Είναι απαραίτητη η ενεργή σύνδεση δεδομένων, αλλά δεν θα γίνει χρήση της αν έχετε αποθηκεύσει την ξενάγηση για offline χρήση.
Το Πεδίον του Άρεως γίνεται ο καμβάς πάνω στον οποίον τοποθετούνται, με επιμελημένα αναπάντεχο τρόπο και από τις 25 Ιουνίου μέχρι τις 25 Ιουλίου, 25 έργα για την τεχνητή νοημοσύνη σε μορφή ψηφιακών οθονών, διαδραστικών έργων, αλλά και γλυπτών, posters και διαδραστικών εγκαταστάσεων. Ταυτόχρονα, η έκθεση υπάρχει σε ψηφιακή μορφή στο onassis.org, με δημόσιες προβολές ταινιών, ψηφιακά έργα, διαδικτυακά συνέδρια και ακαδημαϊκές συναντήσεις και έναν ψηφιακό κατάλογο της έκθεσης που θα μπορούν οι επισκέπτες να κατεβάσουν στο κινητό τους.
«Το σημαντικό είναι ότι η παραγωγή εικόνων συμβαίνει τώρα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, από τον αλγόριθμο. Ο αλγόριθμος είναι η ουσία της Αλγοριθμικής Επανάστασης της οποίας είμαστε όλοι μάρτυρες. Και η ουσία της Αλγοριθμικής Επανάστασης είναι ότι όλες οι διεργασίες της κοινωνίας μετασχηματίζονται σε υπολογίσιμες μορφές. Ο αντίκτυπος αυτής της βαθιάς μεταστροφής των πάντων στην κουλτούρα που γνωρίζουμε και ενδιαφερόμαστε και αγαπάμε, δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητός από τις μάζες, ούτε καν από τους διάφορους ειδικούς που έχουν καβαλήσει το κύμα της ψηφιοποίησης.»
—Frieder Nake (Συνέντευξη του Frieder Nake στον Glenn W. Smith, για το ειδικό τεύχος του “Arts”, “The Machine as Artist (for the 21st Century)”, Μάιος 2019)
Η κοινωνία έχει φανταστεί τη δυνατότητα της τεχνητής νοημοσύνης και την ύπαρξη αυτοματοποιημένων μηχανών που θα μπορούσαν να αναλάβουν για λογαριασμό των ανθρώπων τετριμμένες εργασίες, στον πόλεμο, στην ψυχαγωγία και στις οικιακές εργασίες ήδη από την αρχαιότητα. Από την αρχαιοελληνική μυθολογία έως την Κίνα, το Βυζάντιο και τον αραβικό κόσμο έως την Αναγέννηση και τους νεότερους χρόνους, λόγιοι, εφευρέτες, μηχανικοί και τεχνίτες οραματίστηκαν μηχανοειδείς εκδοχές ανθρώπινων όντων και εγκεφάλων, από πολεμιστές, αυτόματους υπηρέτες και σερβιτόρες μέχρι μηχανοποιημένους συντρόφους, και βιομηχανικά μηχανήματα. Ανά τους αιώνες, έχουμε ονειρευτεί μηχανές που θα μπορούσαν να μεταμορφώσουν τη ζωή μας, κάνοντάς μας πιο αποδοτικούς και πιο παραγωγικούς, ενώ με την έλευση της Βιομηχανικής Επανάστασης έχουμε αποδυθεί σε έναν αγώνα για την πραγματοποίηση ενός κόσμου που καθορίζεται ολοένα και περισσότερο από τεχνολογικούς όρους.
Ο όρος «αλγόριθμος» ετυμολογείται από τον εκλατινισμό του ονόματος του Πέρση μαθηματικού, επιστήμονα και αστρονόμου του 9ου αιώνα, Abdullah Muhammad bin Musa al-Khwarizmi. Όμως, μόλις τον 19ο αιώνα η χρήση του όρου επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει την επίλυση προβλημάτων και τις διαδικασίες εκτέλεσης εργασιών, πιο κοντά δηλαδή σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε σήμερα ότι κάνουν οι αλγόριθμοι. Και χρειάστηκε η άφιξη των υπολογιστικών συστημάτων για να επιτρέψει τη χρήση των αλγορίθμων στην επιτάχυνση και την αυτοματοποίηση αυτών των διαδικασιών. Σήμερα, συναντάμε παντού αλγοριθμικά συστήματα, τα οποία μας βοηθούν να κάνουμε καλύτερα ή πιο αποτελεσματικά διάφορες εργασίες: στην πλοήγησή μας στους δρόμους, στις διαδικτυακές αναζητήσεις και στις συστάσεις προϊόντων, στα ηλεκτρονικά μηνύματα, στους εικονικούς βοηθούς, στις ιατρικές προγνώσεις, στις «έξυπνες» συσκευές, ο κατάλογος μοιάζει ατελείωτος. Συγχρόνως, όμως, και σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται συχνά από τις ανισότητες, το ρατσισμό, τις διακρίσεις και τις αδικίες, οι αλγόριθμοι χρησιμοποιούνται επίσης σε εφαρμογές που μπορεί να έχουν αμφιλεγόμενα και ενίοτε επικίνδυνα αποτελέσματα, όπως είναι η αναγνώριση προσώπων και η δημιουργία προφίλ, τα λογισμικά αυτοματοποιημένων προσλήψεων, η χαρτογράφηση εγκληματικής δραστηριότητας και η προγνωστική αστυνόμευση, για να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποιες. Παραφράζοντας τη Lizzie O’Shea από το βιβλίο της “Future Histories”, αυτά τα συστήματα που συλλέγουν δεδομένα για εμάς, μας οργανώνουν σε κατηγορίες που ενθαρρύνουν την πόλωση.
Οι αλγόριθμοι δεν είναι μονάχα τα δομικά υλικά για την κατασκευή της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά έχουν επίσης ουσιαστική λειτουργία στην οικοδόμηση και στην αναδιοργάνωση μεγάλου μέρους των κοινωνιών μας, και καθώς όλο και περισσότερα από αυτά τα συστήματα υιοθετούνται και εξαπλώνονται σε διάφορες περιοχές – καθώς όλο και περισσότερες διαδικασίες αυτοματοποιούνται – αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο υπό ένα πρίσμα όλο και λιγότερο ανθρώπινο, όλο και περισσότερο μηχανικό. Αυτό που έχουμε πλέον επιτύχει είναι μια κοινωνία της οποίας όλες οι πτυχές εποπτεύονται, ταξινομούνται, αναλύονται, ποσοτικοποιούνται, δεδομενοποιούνται, εμπορευματοποιούνται και γίνονται χρηματοπιστωτικά προϊόντα.
Οι αόρατοι αλγοριθμικοί βοηθοί μάς βοηθούν να σχεδιάσουμε και να αυτοματοποιήσουμε τομείς από την παραγωγή, τις πόλεις, τους εργασιακούς και οικιακούς χώρους μας, έως τις ιστοσελίδες, τα προϊόντα και τη μόδα, καθώς επίσης να βελτιώσουμε την ανθρώπινη εργασία, την εκπαίδευση, τα σώματα, τις συμπεριφορές, τα περιβάλλοντα κ.ο.κ. Με ποικίλες κατευθυντήριες γραμμές και ατελείωτες παραλλαγές, τα τεχνολογικά συστήματα μπορούν να ανασυνθέσουν τον κόσμο γύρω μας μέσα από νέες ταξινομίες, αισθητικές και πρότυπα. Καθώς αντιλαμβανόμαστε και βλέπουμε τον κόσμο ολοένα περισσότερο υπό το πρίσμα της τεχνητής νοημοσύνης, συναινώντας σε μια πιο αποστειρωμένη αντίληψη της κοινωνίας, τι είναι αυτό που ορίζεται ως αποδεκτό και τι μένει εκτός; Με ποιο τρόπο τα στερεότυπα γύρω από το φύλο, τη φυλή, το σώμα, την αναπηρία, την κοινωνική τάξη που ενισχύει η μηχανική λήψη αποφάσεων, οδηγούν σε μια κανονικοποιημένη, ομογενοποιημένη και μονοδιάστατη πολιτισμικά άποψη του κόσμου; Οι αλγόριθμοι μηχανικής μάθησης χρειάζονται τεράστια σύνολα δεδομένων προκειμένου να αναγνωρίσουν μοτίβα και να κάνουν προβλέψεις. Το ερώτημα ωστόσο που συχνά ξεχνάμε να θέσουμε είναι ποιοι συλλέγουν τα δεδομένα, από πού προέρχονται, ποιους εξυπηρετούν τα δεδομένα και ποιους θα μπορούσαν να βλάψουν. Επιπλέον, όλα αυτά τα σύνολα δεδομένων που οικοδομούνται πάνω στις γνωστικές μας μεροληψίες ενισχύονται περαιτέρω από αυτές τις διαδικασίες.
εικόνα1/20
Φωτογραφία: Memo Atken
"Deep Meditations A brief history of almost everything in 60 minutes" at Sonar+D, Barcelona, Spain, 2019
«Κάθε φορά που δημιουργείς μια ταξινομία, υπάρχει πάντα το στοιχείο της πολιτικής. Διότι όταν δημιουργείς μια ταξινομία, λες πως αυτό είναι το εύρος κατηγοριών που είναι κατανοητές, και το εύρος αυτό θα είναι πάντα περιορισμένο. Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργείς πάντα έναν αρνητικό χώρο που περιλαμβάνει τα πράγματα εκτός αυτού του εύρους, τα πράγματα δηλαδή που δεν είναι κατανοητά.»
—Trevor Paglen (Trevor Paglen, Anthony Downey, “Algorithmic anxieties: Trevor Paglen in conversation with Anthony Downey”, στο “Digital War”, 2020)
Συγχρόνως, οι προηγμένες μορφές τεχνολογίας, ταξινόμησης και πρόγνωσης δεν οδηγούν μονάχα σε νέα επίπεδα επιτήρησης, αλλά επαναφέρουν επίσης και αποκαθιστούν πάλαι ποτέ εγκαταλελειμμένα ψευδοεπιστημονικά συστήματα, όπως είναι η φυσιογνωμική. Η κρίση για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου βάσει των σωματικών χαρακτηριστικών του υποστηρίχθηκε από εγκληματολόγους και θεωρητικούς της ιατροδικαστικής όπως ο Cesare Lombroso και ο Alphonse Bertillon κατά τον 19ο αιώνα, αλλά όπως είναι πλέον γνωστό, τέτοιες ερμηνείες βασίζονταν σε ρατσιστικά στερεότυπα. Η φυσιογνωμική και η αξιολόγηση του χαρακτήρα και του ήθους κάποιου από την εξωτερική εμφάνισή του έχει πανάρχαιες καταβολές, ξεκινώντας από την αρχαιοελληνική διατριβή «Φυσιογνωμονικά», ενώ συνεχίστηκε και κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση με μελέτες από τον Giambattista della Porta τον 16ο αιώνα, και το έργο του Johann Casper Lavater τον 18ο αιώνα. Χάρη στην ανάπτυξη της βιομετρικής και των συστημάτων αναγνώρισης προσώπων, αυτές οι αμφιλεγόμενες πρακτικές έχουν ανακάμψει ποσοτικοποιώντας το ανθρώπινο σώμα με μια σειρά νέων εφαρμογών, ανάμεσά τους την εργονομία, την αρχιτεκτονική, την ιατροδικαστική κ.ά..
Μηχανές δημιουργούν στρώματα τεχνητών γλωσσών και εικόνων έξω απ’ το οπτικό πεδίο των ανθρώπων, τα οποία κυρίως εποπτεύουν, ποσοτικοποιούν κι εξετάζουν τους ανθρώπους, και διαβάζονται από άλλες μηχανές. Εύλογα μπορεί κανείς να αναρωτηθεί μήπως μέσα από αυτά τα ταξίδια έχουμε αναπτύξει συστήματα που επιτρέπουν νέες μορφές –αόρατων– γραφειοκρατιών, ή κοινωνίες πρωτόγνωρου ψηφιακού ελέγχου.
Εάν τα αλγοριθμικά συστήματα δημιουργούν μια νέα πραγματικότητα και ένα νέο καθεστώς συμμόρφωσης, ποιοι άνθρωποι και ποια πράγματα μένουν στον αρνητικό χώρο αυτών των διαδικασιών; Τίνος τη νοημοσύνη και τις αξίες συμπεριλαμβάνουν; Υιοθετώντας τον όρο «ανακλαστική ανικανότητα» του Mark Fisher, από το βιβλίο του “Capitalist Realism”, με τον οποίο περιγράφει το πώς οι άνθρωποι, ενώ αναγνωρίζουν την ελλειμματική φύση του καπιταλισμού, δεν μπορούν να δουν τρόπους εφικτής αλλαγής, θα μπορούσαμε ίσως να εντοπίσουμε μια δυνητικά αντίστοιχη παραίτηση σε μια νέα πραγματικότητα τεχνητής νοημοσύνης, και συστημάτων μηχανικής λήψης αποφάσεων.
Η σκέψη ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ελέγχονται από μηχανές, μπορεί κάποτε να θεωρούνταν ένδειξη τρέλας, αλλά σήμερα δεν φαίνεται τόσο απατηλή. Ο [Άγγλος] πολιτικός ακτιβιστής και πασιφιστής James Tilly Matthews αποκάλυψε έναν κόσμο πλύσης εγκεφάλου, ανάγνωσης της σκέψης και κατασκοπείας με τη μορφή «μαγνητικών ακτινών» που εκπέμπονταν από ένα φουτουριστικό μηχάνημα, το οποίο ονόμαζε Air Loom [ αργαλειός αέρος] στο βιβλίο του John Haslam, “Illustrations of Madness” του 1810. Ο Matthews, ενώ προσπαθούσε να πείσει τη γαλλική κυβέρνηση να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με τη Βρετανία, συνελήφθη ως ύποπτος κατασκοπείας και χρόνια αργότερα συνελήφθη ξανά, δικάστηκε και κλείστηκε στο περιβόητο άσυλο Bedlam του Λονδίνου το 1797. Ο «αργαλειός αέρος», μια μηχανή που ενεπλάκη στις πολιτικές εξελίξεις της Γαλλίας του 18ου αιώνα, θα μπορούσε να ειδωθεί ως ένα προφητικό όραμα των ημερών μας.
Όσο αναπτύσσουμε αυτό το πρότζεκτ, εξακολουθούμε να αναζητούμε την πορεία μας μέσα στην πανδημική κρίση του COVID-19 – ένα γεγονός με πολύ σοβαρές επιπτώσεις για τους ανθρώπους, την κοινωνία, την κουλτούρα, την οικονομία και το περιβάλλον, αλλά επίσης και μια κρίση που έχει τεράστια επίδραση στην ανθρώπινη συμπεριφορά, ζωή και εργασία. Η πανδημία έρχεται σε μια περίοδο συνεχών κρίσεων, συγκρούσεων, αυταρχισμών και κλιματικών αλλαγών, για να αναφέρουμε μονάχα λίγες απ’ αυτές που έχουμε αντιμετωπίσει και θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε. Θα μπορούσε αυτή η στιγμή να αποτελέσει ένα σημείο τομής ώστε να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, αλληλεπιδρούμε, συμπεριφερόμαστε ή νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους, τα άλλα είδη, τους τόπους, τη φύση; Θα μπορούσε άραγε αυτή να είναι μια στιγμή αναστοχασμού για τις επιπτώσεις της δημιουργίας άδικων συστημάτων, ή για τις παρεμβάσεις μας στα οικοσυστήματα;
Η σειρά podcast “You and AI Q+A” είναι μια σειρά σύντομων συνεντεύξεων που πραγματοποιήθηκαν σε συνεργασία με το Movement Radio και την ανεξάρτητη επιμελήτρια Δάφνη Δραγώνα. Καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην έκθεση και το συνέδριο “On Art & AI” του φεστιβάλ, μοιράζονται την άποψή τους για τις δυνατότητες και τους περιορισμούς που θέτουν οι τεχνολογίες Μηχανικής Μάθησης, συζητούν πως επηρεάζει τις κοινωνικές επαφές, την επικοινωνία, την τέχνη και τον πολιτισμό, όπως και τη σχέση μας με το περιβάλλον.
- You and AI Q+A με την Ειρήνη-Μιρένα Παπαδημητρίου
- You and AI Q+A με την Anna Ridler
- You and AI Q+A με τον Ιλάν Μανουάχ
- You and AI Q+A με την Tega Brain
- You and AI Q+A με τον Jake Elwes
- You and AI Q+A με την Suzanne Kite
- You and AI Q+A με την Lauren Klein
- You and AI Q+A με τον Marek Tuszynski
- You and AI Q+A με τον Frederik De Wilde
Online εκδηλώσεις
Κυριακή Γονή // Έυη Καλογηροπούλου // Κατερίνα Κανά // Μανώλης Μανουσάκης & Αφροδίτη Παναγιωτάκου // Memo Akten // Algorithmic Justice League // Hiba Ali // Bill Balaskas & Stop LAPD Spying Coalition // Tega Brain, Julian Oliver, Bengt Sjölén // Catherine D’Ignazio, Lauren F. Klein, Marcia Diaz Agudelo // Stephanie Dinkins // Jake Elwes // Entangled Others (Sofia Crespo & Feileacan McCormick) // Alexandra Daisy Ginsberg // Egor Kraft // Ilan Manouach // Naho Matsuda // Helena Nikonole // Anna Ridler // slow immediate (Gershon Dublon & Xin Liu) // Jenna Sutela // Nye Thompson // Mushon Zer-Aviv, Dan Stavy, Eran Weissenstern
