Unseen & Boléro | Αντώνης Φωνιαδάκης

Στο πρώτο μέρος του δίπτυχου, με τίτλο “Unseen”, ο χορογράφος εστιάζει στην αίσθηση απομόνωσης που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια του ιμπρεσιονιστικού ύφους του Ραβέλ σε συνθέσεις του για πιάνο. Όπως δηλώνει ο ίδιος: «Στο “Unseen”, εμπνέομαι από αυτή τη σιωπηλή, ενδοσκοπική πλευρά του Ραβέλ. Μέσα από την κίνηση και τον χορό, θέλω να διεισδύσω στο πολύπλοκο συναισθηματικό του τοπίο και την ικανότητά του να μεταφέρει βαθιά προσωπικά συναισθήματα δημιουργώντας μια αίσθηση απόστασης και σκέψης».

Το δεύτερο μέρος του δίπτυχου βασίζεται σε ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της κλασικής μουσικής, το “Boléro”. Χάρη στο επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο και την ένταση που χτίζεται σε όλη τη διάρκεια του κομματιού μέχρι την τελική κορύφωση, δίνει την αίσθηση ενός τελετουργικού χορού, που παρασέρνει τον ακροατή σε μια αδιάκοπη κίνηση. Στη χορογραφία του, ο Φωνιαδάκης συνδυάζει τον παλμό της μουσικής με την αναπήδηση στο τραμπολίνο: τα άλματα αντιστοιχούν με ακρίβεια στις επαναλήψεις της μουσικής, ακολουθώντας τη δομή ανάπτυξης του έργου. Οι κινήσεις των χορευτών ξεκινούν με μικρές και ελεγχόμενες εκρήξεις και εξελίσσονται δυναμικά, αποτυπώνοντας την αίσθηση της συνεχούς ανόδου και πτώσης στο τραμπολίνο ως έναν τελετουργικό κύκλο που αντικατοπτρίζει τη μουσική τελετουργία του Ραβέλ.

«Στο νέο μου έργο, “Unseen”, εστιάζω σε συνθέσεις για πιάνο του Ραβέλ που, κατά τη γνώμη μου, διαπνέονται από μια αίσθηση μοναξιάς και ενδοσκόπησης του συνθέτη. Αν και τα έργα του συχνά γιορτάζονται για την τεχνική τους αρτιότητα, τις ιμπρεσιονιστικές τους υφές και τα πλούσιά τους χρώματα, υπάρχει κάτι βαθύτερο που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια: μια διακριτική αίσθηση απόστασης και συναισθηματικής πολυπλοκότητας που μπορεί να συνδεθεί με αισθήματα απομόνωσης. Στο “Unseen”, εμπνέομαι από αυτή την σιωπηλή, ενδοσκοπική πλευρά του Ραβέλ. Μέσα από την κίνηση και τον χορό, θέλω να διεισδύσω στο πολύπλοκο συναισθηματικό του τοπίο και στην ικανότητά του να μεταφέρει βαθιά προσωπικά συναισθήματα και να δημιουργεί μια αίσθηση απόστασης και σκέψης. Η μοναξιά, όπως την αντιλαμβάνεται ο Ραβέλ και όπως την έχω βιώσει κι εγώ, αντηχεί μέσα από την παράσταση αυτή, προσκαλώντας το κοινό να νιώσει την ευαισθησία που κρύβεται πίσω από κάθε μελωδία.

Το “Boléro” του Μορίς Ραβέλ είναι ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της κλασικής μουσικής, γνωστό για τον μοναδικό του ρυθμό και την αμείωτη ένταση που χτίζεται καθ' όλη τη διάρκεια του κομματιού. Στην χορογραφία για το “Boléro” συνδυάζω τον ρυθμικό παλμό της μουσικής με τη δυναμική των πηδημάτων πάνω στο τραμπολίνο. Κάθε άλμα ευθυγραμμίζεται με τη ρυθμική επαναληψιμότητα της μουσικής, ακολουθώντας τη δομή της μουσικής ανάπτυξης. Οι κινήσεις των χορευτών ξεκινούν με μικρές και ελεγχόμενες εκρήξεις που εξελίσσονται σε δυναμικά άλματα, αποτυπώνοντας την αίσθηση της σταδιακής κορύφωσης του έργου. Η κυκλική φύση του τραμπολίνου και η επαναληπτικότητα των κινήσεων ενισχύουν την αίσθηση της συνεχούς ανόδου και κατάκλισης, προσφέροντας μια τελετουργική διάσταση που αντικατοπτρίζει τη μουσική τελετουργία του Μπολερό».