FFF6 | Οι συζητήσεις του Πάμφιλου

Υποβρύχιος ορίζοντας

Στον πυρήνα του «Υποβρύχιου ορίζοντα» βρίσκεται ένα απόφθεγμα που αποδίδεται από τον Διογένη Λαέρτιο στον Σωκράτη και το οποίο διάβασαν κάποτε οι Raqs: «Δύτης δεινός από τη Δήλο χρειάζεται να ‘ναι κανείς για να φτάσει στο βάθος της σκέψης του Ηρακλείτου».

Η βασική ιδέα είναι να σκεφτόμαστε φωναχτά για τις αλλαγές που συμβαίνουν όταν κάποιος βουτάει στα βαθιά: στη θάλασσα, στη σκέψη, στη ζωή. Οι Raqs έμαθαν επίσης πως στα ελληνικά η λέξη «μέθη», που αναφέρεται στη ζάλη που φέρνει το κρασί, χρησιμοποιείται επίσης για τη ζαλάδα που αισθάνονται οι δύτες στον βυθό. Πράγματι, μετά από κάθε κατάδυση ο ορίζοντας της συνείδησης και της σκέψης ανασυγκροτείται.

Συμμετέχουν:
Η Γιάννα Γιαμαρέλου, ψυχοθεραπεύτρια Gestalt, ο Ribwar Qobadi, ένας ποιητής που κολυμπά σε περισσότερες από μία γλώσσες (ελληνικά, κουρδικά και περσικά), και δύο δύτες, ο Θανάσης Χρονόπουλος και ο Αλέξανδρος Σωτηρίου (ο τελευταίος ασχολείται επίσης με τη θαλάσσια έρευνα και είχε συμμετάσχει στην υποβρύχια ανασκαφή του Ναυαγίου των Αντικυθήρων).

Αποσυμπίεση

Καθημερινές πράξεις, όπως το να περπατάς, να μοιράζεσαι χώρο και πράγματα, να τρως μαζί με άλλους, αποτελούν μέρος της ζωής κάθε πόλης στον κόσμο. Το να κάνεις κάτι από αυτά θυμίζει την αποσυμπίεση που χρειάζεται να βιώσει κανείς όταν ανέρχεται στην επιφάνεια μετά από μια βουτιά στα βαθιά. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει μια πόλη έναν ξένο, ο οποίος περπατά μέσα της, αναζητά βοήθεια ή πεινάει, καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο νιώθει η ίδια άνετα. Πώς μπορούν αυτές οι πράξεις, τις οποίες συχνά θεωρούμε δεδομένες, να συγκροτήσουν τη σχεδόν ξεχασμένη αρχαιοελληνική θεότητα, τη «Μήτιδα», ένα απόσταγμα σοφίας και πονηριάς, για τη ζωή σε ασυνήθιστους, κι όμως συνηθισμένους καιρούς;

Συμμετέχουν:
Η Γιώτα Πασσιά, αρχιτέκτονας και ερευνήτρια που αντιμετωπίζει τις πόλεις ως ζώνες δυνατοτήτων δράσης, ο Γιώργος Παπανικολάου, γιατρός και ιατρικός ερευνητής, ο οποίος συμμετέχει ενεργά στο κίνημα P2P, και η Mahboubeh Tavakoli, Ιρανή μετανάστρια στην Αθήνα, η οποία δημιούργησε και λειτουργεί μια κουζίνα που σιτίζει μετανάστες οι οποίοι δεν έχουν τα μέσα να συντηρηθούν μόνοι τους.

Ρεύμα

Πώς κολυμπά κανείς πάνω ή κόντρα σ’ ένα δυνατό ρεύμα; Μπορεί αυτό να εκληφθεί ως μεταφορά για τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι προσανατολίζονται προς την παρουσία ισχυρών δυνάμεων; Πώς καταλήγουν οι άνθρωποι να κινούνται, να παρασύρονται από το ρεύμα ή να στέκονται ανάμεσα στο πλήθος, βυθισμένοι σ’ έναν χορό φωνών και συναισθημάτων;

Συμμετέχουν:
Η Ειρήνη Κουμπαρούλη, ερευνήτρια, αρχιτέκτονας και ηθοποιός, ο Νίκος Αναστασόπουλος, αρχιτέκτονας που εστιάζει ιδιαίτερα σε δομές σχεδιασμένες για μετακίνηση, όπως είναι τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, και εργάζεται μεταξύ Ελλάδας και Νότιας Αμερικής, και η Αργυρώ Χιώτη, σκηνοθέτρια που διατηρεί ένα ειδικό ενδιαφέρον για τον δραματουργικό ρόλο και την αφηγηματική λειτουργία του χορού στο θέατρο.

Κύμα

Έχει ήχο η ιστορία; Και μπορεί να ακουστεί αν κάποιο αφτί εκπαιδευτεί να ακούει τον χρόνο; Σε ποια γλώσσα μιλούν οι μέρες και οι νύχτες μας; Τι συμβαίνει όταν κάποιο είδος ήχου πεθαίνει και σβήνει, ενώ κάποιο άλλο ζητά να ακουστεί; Ποιοι είναι οι ήχοι της αμοιβαιότητας και της συντροφικότητας, της ηχώς και του αντίλαλου των πράξεων που ανασυγκροτούν την κοινωνία;

Συμμετέχουν:
Ο Μανώλης Μανουσάκης, καλλιτέχνης του ήχου, ο οποίος θα συζητήσει με τον Δημοσθένη Παπαμάρκο, συγγραφέα και σεναριογράφο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους μύθους της ζωής και του θανάτου, και τον Νίκο Αγαπάκη, ο οποίος διδάσκει ελληνικά σε μετανάστες που φοιτούν σε ένα αυτοοργανωμένο νυχτερινό σχολείο.

Πλευστότητα

Κανείς δεν μπορεί να μάθει καταδύσεις χωρίς να μάθει πρώτα να επιπλέει. Ποιοι είναι οι παράγοντες που διατηρούν τους ανθρώπους ζωντανούς και ενεργούς, που θεραπεύουν και αποκαθιστούν, ενώ τονώνουν τους δεσμούς ανάμεσά τους; Είναι άραγε ο τρόπος με τον οποίο οι ειπωμένες ή ανείπωτες σκέψεις, ή ακόμα και οι χειρονομίες, καθώς και ένα δίκτυο πράξεων που εξαπλώνεται ραγδαία, ανέρχονται στην επιφάνεια της αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας από τα βάθη μιας κρίσης, μετατρεπόμενες σε γενικευμένες πηγές επιβίωσης – σαν τις σωστικές λέμβους που πλέουν στα κύματα της θάλασσας;

Συμμετέχουν:
Η Πολυξένη Παπαλέξη, φαρμακοποιός στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού, η οποία δραστηριοποιείται στην ανακύκλωση ιατρικών και φαρμακευτικών πόρων, ειδικότερα για τις ανάγκες της νεομεταναστευτικής κοινότητας των Αθηνών, ο Αλέξανδρος Κιουπκιολής, πολιτικός επιστήμονας και θεωρητικός των κοινών, καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, και ο Θωμάς Τσαλαπάτης, ποιητής που οραματίζεται την ποίηση ως έναν χώρο παραγωγής νέων τρόπων χειρισμού της γλώσσας, ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσης.

Γιάννα Γιαμαρέλου

Με σπουδές στις εικαστικές τέχνες και στην ψυχολογία και μεταπτυχιακό στην κλινική ψυχολογία, η Γιάννα Γιαμαρέλου είναι ψυχοθεραπεύτρια, εκπαιδεύτρια και επόπτρια Gestalt, μέλος του EAGT (European Association for Gestalt Therapy) και κάτοχος ECP (European Certificate of Psychotherapy). Είναι εξειδικευμένη στην παρέμβαση στην κρίση (απώλειες, τραύμα) και στον σχεδιασμό και τον συντονισμό ψυχοθεραπευτικών ομάδων, καθώς επίσης ιδρυτικό μέλος του Gestalt Foundation, Κέντρου Ψυχοθεραπείας & Εκπαίδευσης (Αθήνα και Θεσσαλονίκη).

Ribwar Qobadi

Ο Ριμπουάρ Κομπαντί είναι μεταφραστής, ποιητής και ιδρυτής του σχολείου Φαρζάντ Καμανγκάρ.

Αλέξανδρος Σωτηρίου

Ο Αλέξανδρος Σωτηρίου (γενν. 1977, Αθήνα) είναι ερευνητής της υποθαλάσσιας πολιτιστικής κληρονομιάς και τεχνικός θαλάσσιων επιστημονικών προγραμμάτων, ειδικευμένος σε θέματα καταδύσεων. Εκπροσωπεί την ΙΡΙΣ, μη κερδοσκοπική εταιρεία επιστημονικής έρευνας και εκπαίδευσης, ενώ είναι, μεταξύ άλλων, συνεργάτης του Ινστιτούτου Ενάλιων Αρχαιολογικών Ερευνών και της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Έχει πλούσια δράση στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με ρόλο τεχνικού διευθυντή σε έρευνες όπως αυτές στο σύγχρονο ναυάγιο του Βρετανικού (Κέα, -120 μ.) και στο αρχαίο ναυάγιο των Αντικυθήρων (Αντικύθηρα, -57 μ.). Είναι παντρεμένος με τη Μαρία Ροδίτη και έχουν δύο παιδιά.

Θανάσης Χρονόπουλος

Ο Θανάσης Χρονόπουλος (γενν. 1976) εργάζεται από το 2001 μέχρι σήμερα ως εκπαιδευτής καταδύσεων και επαγγελματίας δύτης σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Μία από τις αποστολές όπου συμμετείχε ήταν η αρχαιολογική έρευνα Antikythera Expedition. Έχει τις εξής πιστοποιήσεις στις καταδύσεις: ADAS (Πιστοποιητικό Διαπίστευσης Αυστραλίας), πιστοποιητικό επαγγελματικών καταδύσεων, κρατική άδεια επαγγελματία δύτη, πιστοποιητικό εκπαιδευτή EANX IANTD και εκπαιδευτή ΕΟΥΔΑΑΤΚ (CMAS).

Νίκος Αγαπάκης

Ο Νίκος Αγαπάκης (γενν. 1964, Καλλιθέα Αττικής), λόγω δύσκολων οικογενειακών συνθηκών, ένιωσε από πολύ μικρός τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ενδοοικογενειακή βία και την ανήλικη εργασία. Προχώρησε, αν και δεν έγινε ποτέ ο εκπαιδευτικός (φιλόλογος) που ήθελε να γίνει. Του άρεσε να ταξιδεύει και να γνωρίζει ανθρώπους. Αυτό το κατάφερε πολύ αργότερα μέσα από τη συμμετοχή του σε αλληλέγγυες δομές και δράσεις: εθελοντική εργασία στο Κέντρο Κράτησης Αμυγδαλέζας, στις Πύλες του Πειραιά το 2015 με την άφιξη των προσφύγων, στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων Σκαραμαγκά, σε κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία από τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης και στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά τα τελευταία 10 χρόνια. Πρόκειται για ένα είδος κοινωνικής εκπαίδευσης, μέσα από την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, την αλληλεπίδραση και τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, που δεν θεωρεί τον εαυτό της μοναδική αυθεντία.

Μανώλης Μανουσάκης

Γεννημένος στην Αθήνα, ο Μανώλης Μανουσάκης σπούδασε μουσική σύνθεση και κινηματογράφο στο Columbia College (Σικάγο, ΗΠΑ). Έχει μεταπτυχιακό στην ηλεκτροακουστική μουσική σύνθεση από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, ενώ πήρε το διδακτορικό του στην Ηλεκτρονική Μουσική και τα Νέα Μέσα από το Πανεπιστήμιο De Montfort (Λέστερ, Ηνωμένο Βασίλειο). Εργάζεται ως συνθέτης και σχεδιαστής ήχου. Τα έργα του περιλαμβάνουν συνθέσεις για μικρά σύνολα, σόλο, ηλεκτροακουστική μουσική, video art, εγκαταστάσεις και πολυμεσικές παραστάσεις. Έχει συνθέσει επίσης πρωτότυπη μουσική για θεατρικά έργα, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες και χορευτικές παραστάσεις.

Δημοσθένης Παπαμάρκος

Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος είναι ιστορικός, συγγραφέας και σεναριογράφος, υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση και υποψήφιος διδάκτορας αρχαίας ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα σε ηλικία 15 ετών. Η συλλογή διηγημάτων του, «Γκιακ» (εκδόσεις Αντίποδες, 2014), απέσπασε το βραβείο Διηγήματος της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο Διηγήματος του περιοδικού «Ο Αναγνώστης», ενώ μεταφέρθηκε δύο φορές στο θέατρο. Συνεργάστηκε στο σενάριο της νέας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη, «Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς», και έγραψε το λιμπρέτο για τη –βασισμένη στην ομώνυμη κωμωδία του Αριστοφάνη– όπερα «Ειρήνη» του Νίκου Κυπουργού (Εθνικό Θέατρο, Επίδαυρος, 2017). Γράφει το σενάριο της σειράς comic, «Γυμνά Οστά» (περιοδικό «Μπλε Κομήτης»), και είναι content creator για ένα τηλεοπτικό πρότζεκτ της Faliro House. Στο πλαίσιο του Artistic Research Fellowship με το Ίδρυμα Ωνάση, έχει αναλάβει τη συγγραφή ενός πρωτότυπου θεατρικού έργου, το οποίο λαμβάνει χώρα σε ένα νησί.

Νίκος Αναστασόπουλος

Ο Νίκος Αναστασόπουλος, έχοντας ως αφετηρία την αρχιτεκτονική, κινείται ανάμεσα στην έρευνα, την εκπαίδευση και τον ακτιβισμό για το περιβάλλον και τα κοινά, τις εναλλακτικές και τις ιθαγενείς κοινότητες, μέσα από τις θεωρίες συστημάτων και πολυπλοκότητας και την ουτοπική σκέψη. Τα τελευταία χρόνια, διεξάγει έρευνα, διοργανώνει διεπιστημονικά εργαστήρια και συνεργασίες με αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες και ερευνητές στην Ευρώπη και τη Νότια Αμερική, για τις πολιτικές του χώρου, την αειφορία και πτυχές του Buen Vivir, σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα. Ανάμεσα σε αυτά, είναι το MET workshop (Αθήνα, Βερολίνο, Κίτο 2014), το Ports in Transition (Λα Πλάτα, Γκντανσκ, Αμβούργο, Αθήνα, Βερολίνο, Κίτο), καθώς και σχεδιαστικά και κατασκευαστικά εργαστήρια στο Εκουαδόρ. Είναι διδάκτορας, επίκουρος καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ.

Ειρήνη Κουμπαρούλη

Η Ειρήνη Κουμπαρούλη αποφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου το 2011 και το 2016 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα του ΕΜΠ «Σχεδιασμός - Χώρος - Πολιτισμός». Από το 2017 είναι υποψήφια διδάκτορας της Σχολής Αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ. Το 2013 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρρά. Από το 2005 εργάζεται ως ηθοποιός και εμψυχώτρια στη διεξαγωγή θεατρικών εργαστηρίων για παιδιά και εφήβους, έχοντας ως βασικό συνεργάτη τον πρώην Συνήγορο του Παιδιού, Γιώργο Μόσχο. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, με το «Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση» και με την ομάδα Grasshopper Youth. Εργάζεται ως ηθοποιός, ερευνήτρια και σκηνογράφος, εντός και εκτός του σκηνικού κόσμου.

Αργυρώ Χιώτη

H Αργυρώ Χιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάζεται στην Ελλάδα και τη Γαλλία ως σκηνοθέτρια και ηθοποιός. Το 2005 συνίδρυσε τη θεατρική ομάδα VASISTAS. Αναζητά σκηνικές φόρμες που τείνουν στην ποίηση, με έντονη χορικότητα και σωματικότητα, δημιουργώντας συχνά κάτι σαν μουσικές χορογραφίες σε παρόντα χρόνο, με θέμα τον άνθρωπο και την ύπαρξή του μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο. Αποφοίτησε ως ηθοποιός από τη δραματική σχολή «Μορφές» του Θεάτρου «Εμπρός» (2000). Είναι κάτοχος πτυχίου θεατρικών σπουδών και μεταπτυχιακού στη σκηνοθεσία και τη δραματουργία από το Πανεπιστήμιο της Προβάνς στη Γαλλία (2006). To 2013 τιμήθηκε με το βραβείο «Ελευθερία Σαπουντζή» για το καλλιτεχνικό της έργο.

Γιώργος Παπανικολάου

Ο Γιώργος Παπανικολάου σπούδασε ιατρική, ειδικεύτηκε στην παθολογία και ασχολήθηκε ερευνητικά με τη γενετική του ανθρώπου. Είναι επίκουρος καθηγητής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο. Την τελευταία δεκαετία υποστηρίζει τις ιδέες των κοινών και της ομότιμης παραγωγής σε δημόσιες τοποθετήσεις, καθώς και με τη μετάφραση και επιμέλεια κειμένων.

Γιώτα Πασσιά

Η Γιώτα Πασσιά είναι αρχιτέκτονας μηχανικός (ΕΜΠ), MSc, PhD-c και θεωρητικός επί του σχεδιασμού. Από το 2016 σχηματοποιεί μια θεωρία πεδίων σχέσεων, για να χαρτογραφήσει τις πόλεις και να παρατηρήσει τον μεταβολισμό τους. Συμμετέχει σε μαθήματα θεωρίας και σχεδιασμού της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ, σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο. Είναι ιδρυτικό μέλος του studioentropia, ενός γραφείου αρχιτεκτονικής και έρευνας που ιδρύθηκε το 2007 με έδρα την Αθήνα. Το γραφείο έλαβε μέρος στην documenta14 με την Hecate, μια εγκατάσταση μεγάλης κλίμακας που αναπαριστά τα πεδία οπτικών εντάσεων της πόλης, ενώ προκρίθηκε για το διετές βραβείο Superscape 2018 με θέμα το μέλλον των πόλεων.

Mahboubeh Tavakoli

H Mahboubeh Tavakoli προέρχεται από το Ιράν και είναι 34 ετών. Αποφοίτησε από σχολή καλών τεχνών στο Ιράν και είναι πολιτική πρόσφυγας στην Ελλάδα. Είναι μέλος του (ΜΚΟ) Δικτύου Μέλισσα εδώ και περίπου 3 χρόνια, όπου οι δραστηριότητές της περιλαμβάνουν εργαστήρια ποίησης, θεραπεία μέσω της τέχνης, μαθήματα ελληνικών και αγγλικών, φεστιβάλ μαγειρικής, κινηματογράφο και επιχειρηματικές ασχολίες. Κάνει επίσης μαθήματα θεάτρου και δραστηριοποιείται στο πεδίο της φωτογραφίας και στην ανακάλυψη της Αθήνας. Της αρέσει να βοηθάει τους ανθρώπους. Μαγειρεύει για αστέγους, το οποίο κάνει με μεγάλη ευχαρίστηση. Μαγειρεύει επίσης εδώ και ενάμιση χρόνο σε ένα καταφύγιο κοριτσιών, υπό την εποπτεία του Προγράμματος Στέγασης και του Δικτύου Μέλισσα. Στο Δίκτυο Μέλισσα παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο φεστιβάλ μαγειρικής την Ημέρα των Προσφύγων. Με αυτό τον τρόπο παρουσιάζει τη χώρα της και τον πολιτισμό της, ενώ είναι και ένας τρόπος να επικοινωνήσει με ανθρώπους από την Ελλάδα και άλλες χώρες. Αγωνίστηκε πολύ σκληρά στην πατρίδα της, όπως και στην πορεία της για να έρθει στην Ελλάδα, αλλά τώρα που είναι εδώ νιώθει ασφαλής. Ο σκοπός της με όλες αυτές τις δραστηριότητες είναι να μπορέσει, με περισσότερες γνώσεις και με φρόνηση (αλλά και με τη γυναικεία δύναμη και αντοχή), να δείξει στις κοινωνίες που θεωρούν τις γυναίκες άνευ αξίας και θύματα της ανδρικής επιθυμίας ότι ακόμη και γυναίκες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους μπορούν να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Αγαπάει το ελληνικό κράτος, που έχει ιστορία και αποτελεί μια όμορφη έμπνευση για τη γυναικεία απελευθέρωση.

Αλέξανδρος Κιουπκιολής

Ο Αλέξανδρος Κιουπκιολής, με σπουδές ελληνικής φιλολογίας στην Αθήνα και πολιτικής θεωρίας στα βρετανικά πανεπιστήμια του Έσεξ (μεταπτυχιακό) και της Οξφόρδης (διδακτορικό), είναι πολιτικός επιστήμονας, επίκουρος καθηγητής σύγχρονης πολιτικής θεωρίας στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στη ριζοσπαστική δημοκρατία, τα κοινά, τα κοινωνικά κινήματα και τη φιλοσοφία της ελευθερίας. Διευθύνει ένα πρότζεκτ πάνω σε αυτά τα ζητήματα (Heteropolitics [Ετεροπολιτικές], 2017-2020), με επιχορήγηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC CoG), ενώ έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα σχετικά επιστημονικά άρθρα και βιβλία, ανάμεσά τους τη μονογραφία “Freedom after the critique of foundations” (Palgrave Macmillan, 2012) και τον συλλογικό τόμο “Radical democracy and collective movements today” (Ashgate, 2014). Η νέα του μονογραφία έχει τίτλο “The Common and Counter-hegemonic Politics” (Edinburgh University Press, 2019).

Πολυξένη Παπαλέξη

Σπούδασε φαρμακευτική στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια στην Ιταλία και εργάστηκε ως φαρμακοποιός στο Τρέντο για μια δεκαετία. Δίδαξε επίσης χημεία και τεχνολογία των εφαρμοσμένων τεχνών στο Istituto d'arte του Τρέντο. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1988 και εργάστηκε ως ελεύθερη επαγγελματίας σε φαρμακείο μέχρι τη συνταξιοδότησή της. Από το 2015 συμμετέχει ως εθελόντρια φαρμακοποιός στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού, στην προσπάθεια στήριξης όλων εκείνων που, λόγω της δεκαετούς κρίσης, δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο βασικό και αυτονόητο δικαίωμα στην υγεία και το φάρμακο.

Θωμάς Τσαλαπάτης

Ο Θωμάς Τσαλαπάτης (γενν. 1984, Αθήνα) είναι ποιητής και αρθρογράφος και έχει εκδώσει έξι βιβλία. Το 2012 βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα και το 2018 με το πρώτο βραβείο στην κατηγορία της ποίησης του Premio InediTO - Colline di Torino, στο πλαίσιο του διεθνούς φεστιβάλ του Τορίνο. Το 2016, έγραψε τα κείμενα για την παράσταση «Ανκόρ», σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου στο θέατρο Άττις. Βιβλία του έχουν εκδοθεί στη Γαλλία και την Ιταλία, ενώ ποιήματά του έχουν μεταφραστεί για περιοδικά και ανθολογίες στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ιταλικά, τα ισπανικά και τα αραβικά. Αρθρογραφεί στην «Εφημερίδα των Συντακτών», στην εφημερίδα «Εποχή» και σε άλλα έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά.