Δημήτρης Παπαδημητρίου – Κ. Π. Καβάφης | «…που γι’ Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός»

Ένας Αλεξανδρινός γράφει μουσική για έναν Αλεξανδρινό. Το Σάββατο 25 Μαΐου, μια μοναδική συναυλία έρχεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης με την καλλιτεχνική υπογραφή του μεγάλου συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου. Το έργο «…που γι’ Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός» γράφτηκε και πρωτοπαρουσιάστηκε στα επίσημα εγκαίνια της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Στη συνεχεία, παίχτηκε σε μεγάλους χώρους σε όλο τον κόσμο, όπως στο Alice Tully Hall του Lincoln Center (με ερμηνευτή, μεταξύ άλλων, τον Rolando Villazón), στη Salle de Conférences II στην έδρα της UNESCO στο Παρίσι με τους ίδιους ερμηνευτές, στο Μέγαρο Μουσικής, στο Ηρώδειο και σε πολλές άλλες αίθουσες.

«Κατόπιν αυτών, η ανάγκη να παιχτούν και τα μεταγενέστερα έργα μου υποχρέωσε τον “Καβάφη” μου να αφήσει “χώρο” και σε αυτά. Ώσπου ξαφνικά, από εξωγενείς πηγές που εμπιστεύομαι πολύ καλλιτεχνικά, μου υπενθυμίστηκε η ανάγκη επανεκτέλεσής του και μου ξύπνησε η ενθύμησή του σαν μια παλιά έξις, ένας εφηβικός έρωτας που δύσκολα ξεπεράστηκε μα διόλου δεν ξεχάστηκε.

Ο Καβάφης είναι ένα ουράνιο σώμα με τεράστιο πεδίο βαρύτητας. Αν μπεις σε αυτό, δύσκολα ξεφεύγεις. Σου φαίνεται περίεργο μερικές φορές και που υπάρχει άλλη ποίηση.

Εδώ, το στοίχημά μου το αρχικό δεν ισχύει πια: Ο Καβάφης μελοποιείται. Καθόλου εύκολο έως αδύνατο αν δεν είσαι Αιγυπτιώτης. Δύσκολο και εάν είσαι. Αλλά μελοποιείται. Όμως, το πολυεπίπεδο μέσον που λέγεται Συμφωνική Ορχήστρα εδώ εγκαταλείπεται. Μια Ορχήστρα Ελληνικού Τραγουδιού 11 οργάνων παίρνει τη σκυτάλη. Άλλες φωνές προστίθενται στο στερέωμα του έργου. Γίνεται μια ελαφρύτερη μουσική ματιέρα, πιο υπαινικτική, ακόμη λιγότερο “καλλιεπής” από ό,τι ηθελημένα στην πρώτη εκδοχή είχα ορχηστρικά απογυμνώσει την ορχήστρα από τους βερμπαλισμούς στους οποίους τόσο ωραία διαπρέπει, όταν ωστόσο πρέπει. Εδώ, την ορχηστρική διασκευή την έκανε ο Τάσος Ρωσόπουλος με αυτήν ακριβώς την περίμετρο. Απομένει να δούμε τώρα έναν Καβάφη πιο κοντά στο είδος τραγουδιού που οραματίζεται ο Μεγάλος Αιρετικός μου στα τρία του μέρη, ή οι Μετασχηματισμοί μου (“Τα Τραγούδια της Αιώνιας Φυγής”, “Του Έρωτα η Μαύρη Δόξα”) ή και “Οι Μπαλάντες της οδού Ατθίδων”. Άλλωστε, τι κι αν ο “Αλεξανδρινός” προηγήθηκε της υφολογικής “επανάστασής” μου αυτής, υπήρξε αυτός μέγας εμπνευστής της».

-Δημήτρης Παπαδημητρίου

η Γιώτα Νέγκα, η Άρτεμις Μπόγρη, ο Μπάμπης Βελισσάριος, η Βερόνικα Δαβάκη, ο Αιμιλιανός Σταματάκης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.