Ο Οίκος της Ταραχής | Πατρίσια Απέργη // Αερίτες
Ένας ύμνος στον άνθρωπο, στις επιλογές του, στη διαφορετικότητα και στον αυτοπροσδιορισμό
Ημερομηνίες
Εισιτήρια
Χώρος
Ημέρες & Ώρες
Εισιτήρια
Έναρξη προπώλησης Φίλων Στέγης: 06.04.2023, 17:00
Έναρξη προπώλησης Γενικού Κοινού: 11.04.2023, 17:00
Πληροφορίες
Πληροφορίες
Στην παράσταση γίνεται χρήση καπνού και στροβοσκοπικού φωτισμού (strobe lights)
Διάρκεια
70 λεπτά
Περιγραφή
Η χορογράφος Πατρίσια Απέργη επιστρέφει μαζί με την ομάδα χορού Αερίτες στη Στέγη, έξι χρόνια μετά το "Cementary", με ένα εκρηκτικό πάρτι που χρησιμοποιεί τις «εκρήξεις» της εποχής για να μας αποκαλύψει ότι μπορούμε να περάσουμε καλά ακόμη και αν υπάρχουν δυσαρμονίες ή διαφωνίες.
Φωτογραφίες απο την παράσταση
εικόνα1/4
Φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασίμου
«Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας. Έχετε έρθει ως εδώ. Θα κάνουμε τα πάντα για να σας ευχαριστήσουμε. Κρεμόμαστε από εσάς. Σας έχουμε ανάγκη. Χρησιμοποιήστε μας. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Στις πλάτες μας είναι στημένος ο κόσμος. Μας χρειάζεστε. Δεν υπάρχουν άλλοι τέτοιοι πια. Είμαστε είδος προς εξαφάνιση»
Το νέο έργο της ομάδας χορού Αερίτες επιθυμεί να συνομιλήσει με την έννοια της ταυτότητας μέσα από τη βία που ο καθένας μπορεί να υποστεί ή και να ασκήσει, προκειμένου να προσδιορίσει τον εαυτό, τον κόσμο και την ελευθερία του. Πρόκειται για έναν ύμνο στον άνθρωπο, στις επιλογές του, στη διαφορετικότητα και στον αυτοπροσδιορισμό. Είναι η έναρξη ενός show που στήνεται για να μας παρουσιάσει ό,τι ξεφεύγει από αυτά που έχουμε συνηθίσει, που φτιάχνεται προκειμένου να θαυμάσουμε το διαφορετικό, που τολμάει να βάζει στο κέντρο του προβολέα ό,τι δεν αποτελεί «μέσο όρο» και που υπάρχει για να μας θυμίζει το μεγαλείο και την ομορφιά του κάθε σώματος, της κάθε ύπαρξης. Όπως συμβαίνει σε ένα τσίρκο.
Αυτόν τον λαμπερό κόσμο που φτιάχνουμε σε όποια ηλικία, για να ορίσουμε την ιδανική, ιδιαίτερη και μοναδική κοινωνία μας, τον τρυφερό και δίκαιο μικρόκοσμό μας. Εκεί όπου το θάρρος και η τόλμη χειροκροτούνταν, αρκεί να ήμασταν σίγουροι ότι τηρούνταν όλα τα μέτρα ασφαλείας. Εκεί όπου η βία αποθεωνόταν, γιατί μας καθησύχαζε το γεγονός ότι προέρχεται από την πίστη, την πειθαρχία και την υπακοή.
Αλλά τι γίνεται όταν όλα αυτά δεν μπορούμε πλέον να τα τιθασεύσουμε; Όταν η επίσκεψη στον κόσμο αυτό ακουμπάει το πιο σκοτεινό κομμάτι των φόβων μας; Όταν ο νάνος, που τόση ώρα χειροκροτούσαμε, σταματάει να χορεύει χαριτωμένα και αποφασίζει να τραβήξει τη σκανδάλη προς εμάς;
Όταν η βία ξεκινάει από τους ανθρώπους που έχουν αγωνιστεί για να μη δέχονται βία;
Τσίρκο ή ζωή; Αλήθεια ή θέαμα;
Έτσι φτάνουμε στο ένδοξο παρόν μας.
«Ο Οίκος της Ταραχής» είναι ένα πάρτι που ενσωματώνει όλες αυτές τις αντιδράσεις. Χρησιμοποιεί τις «εκρήξεις» της εποχής για να μας αποκαλύψει ότι μπορούμε να περάσουμε καλά ακόμη και αν υπάρχουν δυσαρμονίες ή διαφωνίες. Είναι ένα ερωτικό γράμμα στο παράλογο των δίπολων που μας φανερώνουν συνεχώς οι κοινωνίες. Ένα γλέντι για τη χαρά της μεταμόρφωσης και της πολυδιάστασης των σωμάτων.
Ένα εκρηκτικό πάρτι-ύμνος στον άνθρωπο και στις επιλογές του.
Ενσωματωμένα Πολυμέσα
Αν επιθυμείτε να δείτε αυτό το υλικό, παρακαλούμε να προσαρμόσετε τις ρυθμίσεις των cookies σας επιλέγοντας τις κατηγορίες Επίδοσης και Στόχευσης. Τα δεδομένα σας ενδέχεται να μεταφερθούν σε υπηρεσίες τρίτων μέσων όπως τα YouTube, Vimeo, SoundCloud και Issuu.
Η κατηγορία είναι: Ο αγώνας της διαφορετικότητας
- Ταυτο-ποίηση μαζί
Θα πολεμήσουμε όποιον θεωρεί ότι η ιστορία του γράφεται με πιο χρυσά γράμματα από τη δική μας.
Η κατηγορία είναι: Ταραχή
- Ο χορός από μέσα μας
Η ταραχή δεν φέρνει ησυχία.
Η ταραχή μας χορεύει.
Μας κόβει τη ροή της ανάσας που χρειαζόμασταν για να υπάρξουμε.
Η ταραχή υπόσχεται. Γιατί, όταν έρθει, τότε ξέρουμε ότι μετά θα ηρεμήσουμε.
Με την ταραχή ξυπνήσαμε και με αυτή θα πορευτούμε.
Η κατηγορία είναι: Πόλεμος
- Εμφύλιος-έμφυλος/ μια κάθετη γραμμή με τόνο κάνει τη διαφορά στα όριά μας
Τι γίνεται, όμως, όταν οι αυταπόδεικτα δίκαιοι αγώνες για ελευθερία της έκφρασης και της ύπαρξης μετατρέπονται σε τυφλές αντιδράσεις βίας; Όταν χωριζόμαστε στο εμείς και αυτοί;
Η κατηγορία είναι: Τσίρκο
- Γελωτοποιοί ή απλώς γελοίοι;
Πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι; Αλήθεια ή θέαμα; Πότε θα ανακαλύψουμε το χιούμορ μέσα στη διαφωνία, τη χαρά μέσα στη δυσκολία, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να αντισταθμίσουμε το βάσανο με την επικοινωνία;
Η κατηγορία είναι: Ουτοπία της απόλαυσης
- Ο προσωπικός μας παράδεισος
Η ανακάλυψη αυτής της νέας γης, που μας αποκαλύπτει το είδος της ευχαρίστησης που αντλούμε από τη διαφορετικότητα. Η στιγμή που μπορούμε να γευτούμε τις νίκες μας. Τα σημεία ή οι παύσεις ανάμεσα στους συνεχείς αγώνες. Εκεί όπου βρίσκουμε την ησυχία. Εκεί όπου το κανονικό ορίζεται με τις εξαιρέσεις.
Η κατηγορία είναι: Τρυφερότητα
- Το όπλο των πολλών. Το μεγαλείο της ύπαρξης.
Στην εποχή που τα μισά από εμάς θεωρούμε δεδομένο ότι δεν υπάρχει καν λόγος να συζητάμε τέτοιου είδους ζητήματα γιατί έχουμε την απόλυτη συνείδηση της ελευθερίας της ύπαρξης και, ταυτόχρονα, τα άλλα μισά ακόμη ανακαλύπτουν ότι μπορεί και να μην είμαστε όλα ίδια.
Όλα περνάμε δύσκολα. Νιώθουμε όμως ότι σε έναν κόσμο που κλονίζεται και ταρακουνιέται, η χαρά βρίσκεται στις μικρές παύσεις των μαχών.
Καλώς ήρθατε στο show μας!
Καλώς ήρθατε στην απρογραμμάτιστη πτώση στο μέλλον!
– Πατρίσια Απέργη
Φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασίμου
- Η σχέση της Πατρίσιας Απέργη με τη Στέγη ξεκινάει πριν από δέκα χρόνια με το “Era poVera”. Αυτή ήταν και η πρώτη μεγάλης κλίμακας χορογραφία της: ένα σχόλιο πάνω στη σωματική έκφραση ως μέσο επιβίωσης στο αστικό περιβάλλον. Αποτέλεσε συγχρόνως και την εκκίνηση του διαλόγου της με την πραγματικότητα της πόλης ως σωματοποιημένο βίωμα. Πέντε χρόνια μετά, επέστρεψε στη Στέγη, με το “Cementary” (2017). Ο τίτλος της παράστασης αυτής είναι μια γλωσσική σύζευξη των λέξεων cement (τσιμέντο) και cemetery (νεκροταφείο).
- Στο ενδιάμεσο, το έργο «Πλάνητες» (2014), μια ευρωπαϊκή συμπαραγωγή σε δική της χορογραφία, έκανε πρεμιέρα στο Hellerau της Δρέσδης και στάθηκε αφορμή για την ευρωπαϊκή πορεία της.
- Το χορογραφικό λεξιλόγιο της Πατρίσιας Απέργη τοποθετεί στον πυρήνα του το ανθρώπινο σώμα καθώς συνδιαλέγεται με τον δημόσιο χώρο και την αστική κουλτούρα. Απορροφώντας τους κοινωνικοπολιτικούς κραδασμούς της τελευταίας δεκαετίας, η διακεκριμένη χορογράφος συνήθιζε να «διαβάζει» το σώμα ως πτοημένο, φθαρμένο, στρεβλό. Τώρα, ο «Οίκος της Ταραχής» έρχεται να ανατρέψει αυτή την οπτική. Τα σώματα που κατοικούν τη σκηνή του είναι περήφανα, έχουν ομορφιά και δύναμη. «Κι ας είναι αλλιώς. Κι ας μη θυμίζουν το μέσο όρο. Είναι τα σώματα του σήμερα. Αυτά που αποδέχονται τον εαυτό τους όπως είναι, που δεν μάχονται τη φύση, δεν την πολεμούν. Αντίθετα, αγκαλιάζουν τον εαυτό τους, τον σέβονται, τον αποδέχονται. Και έτσι αποκαλύπτεται η ομορφιά της μοναδικότητάς τους» σχολιάζει η ίδια.
- Στη διάρκεια της έρευνας για τον «Οίκο της Ταραχής», η Πατρίσια Απέργη ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι, με την υποστήριξη της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, πραγματοποιώντας residencies με σκοπό να συνομιλήσει με τους πρωτοπόρους του krump και του voguing και να κατανοήσει από κοντά το κινητικό τους λεξιλόγιο. Τον Δεκέμβριο του 2022 επισκέφθηκε τη Νέα Υόρκη, την πόλη όπου θριαμβεύει το voguing μέσα από την παράδοση των ballrooms στο Χάρλεμ. Λίγο αργότερα, τον Ιανουάριο του 2023, πήγε στο Παρίσι, που αυτή τη στιγμή σηματοδοτεί την ευρωπαϊκή έδρα εξέλιξης της street dance κουλτούρας, αφομοιώνοντας νέες κινητικές φόρμες και αισθητικές. To «εκπαιδευτικό» τουρ της Απέργη την έφερε σε νεοϋρκέζικα και παριζιάνικα ballrooms, kiki balls, battles και krump sessions, χώρους όπου αναδύονται νέοι τρόποι έκφρασης και οριοθέτησης μιας σύγχρονης ταυτότητας.
Ο «Οίκος της Ταραχής» φιλοδοξεί να σηματοδοτήσει ένα πάρτι κόντρα στην εκρηκτική, ταραγμένη εποχή μας
- Με τη σκέψη πως το καθένα από εμάς χρειάζεται ένα σπίτι φροντίδας, αποδοχής και ασφάλειας –ακόμα κι αν ο «έξω» κόσμος είναι εχθρικός και βίαιος–, η Πατρίσια Απέργη δημιουργεί έναν φαντασιακό χώρο όπου όλα έχουν θέση, όλα μπορούν να καταφύγουν και να αισθάνονται πως ανήκουν. Ιδανικά, αυτές τις συνθήκες παρέχει η οικογένεια, το σπίτι μας. Έτσι προέκυψε και ο τίτλος της παράστασης.
- Αντλώντας από τις αξίες των balls και των battles που αναδεικνύουν τον αμοιβαίο σεβασμό και την αποδοχή ως απάντηση στην απόρριψη που οι διαφορετικότητες βιώνουν στην πραγματική ζωή, ο «Οίκος της Ταραχής» φιλοδοξεί να σηματοδοτήσει ένα πάρτι κόντρα στην εκρηκτική, ταραγμένη εποχή μας: Μια παραστατική διάλεκτο που φωτίζει τη συνύπαρξη, παρά τις διαφωνίες. Η Πατρίσια Απέργη χαρακτηρίζει τη χορογραφία της ως «ένα ερωτικό γράμμα στο παράλογο των δίπολων που μας φανερώνουν συνεχώς οι κοινωνίες. Ένα γλέντι για τη χαρά της μεταμόρφωσης και της πολυδιάστασης των σωμάτων».
- Μπορεί στις μέρες μας η κουλτούρα του χορού να λανσάρεται μέσα από την πλατφόρμα του TikTok, αλλά πίσω στη δεκαετία του 1980 ο χορός δεν ήταν μόνο το μέσο ενσωμάτωσης της μουσικής εμπειρίας, αλλά και το όχημα απόδρασης από την κοινωνική καταπίεση και τον αποκλεισμό. Τα χορευτικά στιλ που μπήκαν κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα του street dance, του hip hop και της club σκηνής, άνθισαν στις τάξεις των μεταναστών δεύτερης γενιάς της Αμερικής – το hip hop και το krumping (από τα βάθη του Μπρονξ), το popping (μέσα από αυτό γεννήθηκε το διάσημο back slide του Michael Jackson), το locking (η χειραψία που εξελίχθηκε σε εμβληματική χειρονομία για τα ανθρώπινα δικαιώματα), το house (ίσως η πιο προοδευτική σκηνή για τους outsiders στα 80s)– ήταν οι λόγοι που τα κλαμπ και οι δρόμοι λειτουργούσαν, για πάνω από 20 χρόνια, ως εκκλησίες για τους έκπτωτους. Και ο λόγος που, παρά τη συστηματική αφομοίωσή τους από τη show business, συντηρούν την δυναμική τους στη συλλογική συνείδηση.
- Ο ακτιβισμός και ο χορός γίνονται ένα όταν μιλάμε για το voguing. Μια υποκουλτούρα των 60s και 70s, που γεννήθηκε στα υπόγεια κλαμπ της Νέας Υόρκης, καταφύγιο gay και transgender μεταναστών δεύτερης γενιάς από την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, πέρασε με τις δεκαετίες στη σφαίρα του mainstream. Όμως, εξακολουθεί να συγκαταλέγεται στη χορευτική παράδοση των LGBTQ+ ballrooms, εκεί όπου οι θηλυκότητες στήνουν μεγάλες γιορτές σωμάτων, φύλων και της ρευστότητάς τους. Στην κουλτούρα του ballroom τα σώματα των χορευτών και χορευτριών γίνονται πεδία επούλωσης του κοινωνικού τραύματος και χώροι αποδοχής και ενδυνάμωσης της ετερότητας.
