Requiem pour L.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Αλαίν Πλατέλ κατέστρωνε αυτοσχέδια θεατρικά σκετς στο σαλόνι του σπιτιού του, μαζί με την αδελφή του, Pascale, και τους φίλους του, Joan Grimonprez και Alexander Claeys – έτσι, για πλάκα. Όμως, ήταν η κατάλληλη χρονική συγκυρία για κάτι τέτοιο, αφού εκείνο τον καιρό κάμποσοι ερασιτέχνες στο Βέλγιο άρχισαν να δείχνουν ενεργό ενδιαφέρον για τις παραστατικές τέχνες. Επίσης, υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων που ήθελε να δημιουργήσει νέες σκηνές και –με εξαίρεση ίσως τον Maurice Béjart– η Φλάνδρα ήταν ακόμη «έρημη χώρα» σε ό,τι αφορά το χορό. Δεν υπήρχε τίποτα ενάντια στο οποίο να επαναστατήσουν, όλα ήταν πιθανά. Κάπως έτσι, με μια σχεδόν παιδική αθωότητα, περιγράφουν την αρχή των πραγμάτων τα μέλη της βέλγικης κολεκτίβας C de la B. Από τότε, έχουν ήδη περάσει 30 χρόνια.

Από την ομάδα έχουν περάσει ονόματα που αργότερα διαμόρφωσαν το τοπίο του σύγχρονου χορού στην Ευρώπη: Christine De Smedt, Koen Augustijnen, Hans Van den Broeck, Sidi Larbi Cherkaoui, Damien Jalet, καθώς και αναρίθμητοι άλλοι χορευτές, μουσικοί και περφόρμερ. Το σημαντικό στοιχείο σε όλους τους παραπάνω ήταν ότι ο καθένας και η καθεμία ανέπτυξαν το δικό τους ύφος, γεγονός το οποίο από τη μια επέτρεψε στην ομάδα να καλλιεργήσει μια ιδιάζουσα πολυφωνία που αψηφούσε τα μέχρι τότε μοντέλα ιεραρχίας –χαρακτηριστικό που έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν της–, ενώ από την άλλη έδωσε στους ίδιους τους καλλιτέχνες τη δυνατότητα να ακολουθήσουν στη συνέχεια ο καθένας το δικό του δρόμο, να αναμετρηθούν με τις δυνάμεις τους.

Ο Αλαίν Πλατέλ έχει συνεργαστεί με τον μουσικό και συνθέτη Φαμπρίτσιο Κασσόλ σε έργα όπως το “VSPRS”, εμπνευσμένο από το “Vespro della Beata Vergine” του Claudio Monteverdi, το “pitié!” (Φεστιβάλ Αθηνών, 2009), βασισμένο στο ορατόριο του Μπαχ, Τα Κατά Ματθαίον Πάθη, το Coup Fatal (Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, 2015), στο οποίο συμμετείχαν και ορισμένοι από τους μουσικούς που θα δούμε στη νέα αυτή παραγωγή. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στις παραπάνω «μεταγραφές» του Κασσόλ είναι ότι χρησιμοποιεί όργανα από διαφορετικές μουσικές παραδόσεις, ώστε να μην υπερισχύει η αμιγώς «δυτική ταυτότητα» της αρχικής σύνθεσης. Επίσης, όπως παραδέχεται ο ίδιος ο Κασσόλ, ο Πλατέλ έχει μια απίστευτη μουσική διαίσθηση, την οποία ο συνθέτης αποδίδει στον ουσιαστικό και βαθύ ανθρωπισμό του, στην εξαιρετική αίσθηση συμπόνιας που τρέφει για τον άλλον.

Ο δραματουργός Guy Cools γράφει για τη «σκηνική γενναιοδωρία» της ομάδας: «Θέτω ως αφετηρία μου το ότι το κοινό είναι πάντα ανοιχτό σε ό,τι συμβαίνει στη σκηνή. Αλλιώς, δεν θα ήταν εκεί. Έτσι, παρότι ο καλλιτέχνης μπορεί να αισθάνεται κολακευμένος, θα πρέπει να είναι σε θέση να προσφέρει κάτι σε αντάλλαγμα. Θα πρέπει να υπάρχει μια μορφή προσφοράς. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η προσφορά οφείλει να είναι εύκολη. Οι τρόποι ή οι μορφές αυτής της προσφοράς μπορεί να ενέχουν την αντιπαράθεση, αλλά η πρόθεση πρέπει πάντα να είναι γενναιόδωρη. Το έμαθα αυτό συνεργαζόμενος με τους C de la B, καθώς και με τον Jonathan Burrows. Και έχω την εντύπωση ότι έχω αναπτύξει ένα είδος ευαισθησίας που μου επιτρέπει να έχω πρόσβαση στο βαθμό της γενναιοδωρίας που επικοινωνείται από την ενέργεια της κάθε παράστασης».