Πολιτική βία και φανατισμός

Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη της πιο σκληρής κρίσης από τη Μεταπολίτευση και μετά. Καθίσταται λοιπόν επιτακτική η ανάγκη να εξετάσουμε τις διαδρομές μέσα από τις οποίες η ελληνική κοινωνία οδηγήθηκε στην κρίση αυτή, να αναρωτηθούμε για τα αίτια αλλά και τη φύση μιας κρίσης η οποία, προτού εξελιχθεί σε οικονομική, εκδηλώθηκε πρώτα ως κρίση ηθική και πολιτισμική. Είναι χρήσιμο επίσης να σκεφτούμε πιθανούς δρόμους που, παρά την κρίση, ανοίγονται και ενδεχόμενες ευκαιρίες που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν.

Πολιτική βία και φανατισμός: Μια συζήτηση με αφορμή την παράσταση «Ο θάνατος του Δαντόν» του Γκέοργκ Μπύχνερ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.

Στο έργο του Μπύχνερ, που διαδραματίζεται στα χρόνια της «Τρομοκρατίας», από το 1790 και μετά, ο Δαντόν, αντίθετα από τον Ροβεσπιέρο, αρχίζει να ζητάει «λιγότερο αίμα» και στο τέλος πεθαίνει μετά από μια δίκη-παρωδία. Ο λαός ζητούσε κάθε τόσο λαιμητόμο για όσους προηγουμένως υποδεχόταν ως σωτήρες. Πώς μπορεί να απαιτεί κανείς δικαιοσύνη χωρίς αίμα επί δικαίων και αδίκων; Πώς μπορεί να αποφευχθεί ο ακραίος φανατισμός και η βία σε εποχές μεγάλων κοινωνικών αναταράξεων; Υπάρχει «αναγκαία βία»; Και ακόμα, έχουν οι κοινωνίες και οι πολιτικές εξουσίες την ευελιξία να τη δουν να έρχεται και να αλλάξουν, ώστε να την αποτρέψουν;