Ημέρες & Ώρες
Εισιτήρια
*Η αγορά των εισιτηρίων Κατοίκων Γειτονιάς πραγματοποιείται αποκλειστικά από τα εκδοτήρια της Στέγης, Τετάρτη έως Παρασκευή και ώρες 12.00-18.00. Πρόσβαση από την “Eίσοδο καλλιτεχνών” επί της οδού Γαλαξία.
H προπώληση για τους Φίλους ξεκινάει την Σάββατο 27 Ιανουαρίου, στις 17:00
Η προπώληση για το Γενικό Κοινό ξεκινάει την Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου, στις 17:00
Πληροφορίες
Διάρκεια
1 ώρα
Περιγραφή
Σύγχρονος χορός, αθλητικός μαραθώνιος ή συναυλία; Δεκαπέντε μουσικοί-αθλητές, σε μια χορογραφημένη συναυλία, παίζουν το ίδιο τραγούδι, κάθε φορά αλλιώς, μα πάντα με αμείωτη ένταση. Νιώθεις το σώμα σου να κουνιέται στον ρυθμό;
εικόνα1/5
Φωτογραφία: Michiel Devijver
«Εκστατικό. Απογειωτικό. Ξεκαρδιστικό. Ό,τι πιο συγκινητικό». Αυτά τα σχόλια συνοδεύουν το “One Song”, την παράσταση-αποκάλυψη του Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2022, που έκτοτε περιοδεύει διεθνώς. Όλα ξεκίνησαν όταν το φλαμανδικό θέατρο NTGent προσκάλεσε τη Βελγίδα visual artist και δημιουργό περφόρμανς Miet Warlop να απαντήσει στο ερώτημα: «Ποια είναι η ιστορία σου ως δημιουργού στο θέατρο;» Κι εκείνη χορογράφησε έναν αλλόκοτο ύμνο στη ζωή, ξορκίζοντας προσωπικούς και συλλογικούς δαίμονες, αποτίνοντας έναν φόρο τιμής στον εκλιπόντα αδερφό της και δοξάζοντας την «ανθρώπινη κατάσταση» στο ιδρωμένο μεγαλείο της.
“Run… run for your life till you die” («Τρέχε… τρέχε να σωθείς μέχρι να πεθάνεις»). Αυτό μας παρακινεί να κάνουμε, ξανά και ξανά, ο τραγουδιστής της μπάντας του “One Song”, ενώ ασθμαίνει πάνω στον κυλιόμενο διάδρομο απ’ όπου δίνει το ρεσιτάλ του. Σε αυτή την παράσταση, το βασικό ανσάμπλ χορευτών είναι μια ιδιόρρυθμη μπάντα: μουσικοί που παίζουν βιολί ισορροπώντας πάνω σε μια δοκό, που κάνουν κάμψεις όποτε χρειάζεται να αγγίξουν μια χορδή στο μπάσο, που πάνε μπρος πίσω για να παίξουν τα κρουστά ή επιχειρούν μικρά άλματα για να ακουμπήσουν τα πλήκτρα του keyboard. Ένα και μόνο τραγούδι παίζουν. Ξανά και ξανά. Σε άλλο τέμπο κάθε φορά, μα πάντα με αμείωτο πάθος και ένταση. Μια χορογραφημένη στην εντέλεια συναυλία εκτυλίσσεται ενώπιόν μας για χάρη ενός και μόνο τραγουδιού, το οποίο σταδιακά, με την επανάληψη, αποκτά την αίγλη ύμνου: γίνεται η πρωταρχική μας κραυγή.
«Πώς θα ήταν αν ο Philip Glass διεύθυνε τους Ramones;» σημειώνει ρητορικά για το “One Song” ένα δημοσίευμα. Πράγματι, ισορροπώντας στα όρια του αβανγκάρντ χάπενινιγκ και της ροκ συναυλίας, το “One Song” λειτουργεί σαν ένα σαγηνευτικό τελετουργικό για τον αποχαιρετισμό, τη ζωή και τον θάνατο, την ελπίδα και την αναγέννηση. Μέσα από τραγουδιστά κείμενα, στιγμιότυπα γυμναστηρίου, οξυγόνο και ιδρώτα, στιγμές εξάντλησης και χειρονομίες απαντοχής, επικαλούνται την «ανθρώπινη κατάστασή μας». Ξανά και ξανά, κάποια από τις μαζορέτες και τους φαν τους ή η ηλικιωμένη προπονήτριά τους ορθώνεται για να τους εξωθήσει για ακόμη μια φορά στα όριά τους. Κι εκείνοι θα αψηφήσουν τον χρόνο και θα υπερβούν τους εαυτούς τους, καλώντας μας να κάνουμε το ίδιο.
RUN FOR YOUR LIFE
‘TILL YOU DIE
‘TILL I DIE
‘TILL WE ALL DIE
KNOCK KNOCK
WHO’S THERE?
IT’S YOUR GRIEF FROM THE PAST
NOT POSSIBLE
FOR ALL TIME SAKE
CAUSE
GRIEF IS LIKE A ROCK
IN YOUR HEAD
IT’S HARD IT’S ROUGH
IT’S JUST ALWAYS THERE
IT’S SALTY
I CAN TASTE IT ON THE DROP
ROLLING DOWN MY NOSE
GRIEF IS LIKE A BLOCK
IN YOUR HEAD
ALL SINCE THEN
I HEAT THE ROCK
I SAND THE ROCK
I MOVE THE BLOCK
I CAN TASTE IT ON THE DROP
ROLLING DOWN MY NOSE
GRIEF IS LIKE A BLOCK
IN YOUR HEAD
IT’S HARD
IT’S ROUGH
SHIFTING SHAPE
TURNING SWEET
GRIEF BECOMES A GRAPE
AT THIS VERY MOMENT
WHEN OTHERS ARE ON MUTE
THE GRAPE WILL BURST
YET GRIEF REMAINS A FRUIT
ALL WE NEED IS
THAT IT FINDS ITS WAY
STREAMING DOWN THE WALLS
GRIEF IS HERE TO STAY
ALL WE NEED IS
THAT IT FINDS ITS WAY
SNAP, BREAK, CRACK, FOLDS, RIPPLES
GRIEF IS HERE TO STAY
ALL WE NEED IS
THAT IT FINDS ITS WAY
GRIEF IS LIKE A LIQUID
AND IT NEVER GOES AWAY
ALL WE NEED IS
THAT IT FINDS ITS WAY
THE EARTH BENEATH YOUR FEET
DAY AFTER DAY AFTER DAY AFTER DAY…
(OH, YOU THINK YOU ARE SILENT AND IN A BUBBLE,
BUT EVERYONE AROUND YOU SMELLS YOUR TROUBLE)
Αυτή την ερώτηση έθεσαν από το NTGent (Εθνικό Θέατρο της Γάνδης) στη Βελγίδα εικαστικό και δημιουργό περφόρμανς Miet Warlop όταν της ανέθεσαν να δημιουργήσει μια παράσταση για τη σειρά “Histoire(s) du Théâtre”, μετά από έργα των σκηνοθετών Milo Rau, Faustin Linyekula και Angélica Liddell.
Το "One Song" ήταν η απάντησή της. Μια εξύμνηση της «ανθρώπινης συνθήκης» σε όλο το ιδρωμένο μεγαλείο της. Μια ενορχηστρωμένη έκφραση συλλογικής θλίψης. Ένα προσωπικό ρέκβιεμ για τον εκλιπόντα αδελφό της, Γιάσπερ. Ένας αγώνας ενάντια στον χρόνο που μας προκαλεί αδιάκοπα.
ΥΓ: Θέλουμε να εντυπωθεί αυτό το τραγούδι στο μυαλό σας μέσα από τη συνεχή επανάληψή του. Η ιδέα είναι να προσπαθείς ξανά και ξανά, να ξεκινάς διαφορετικά κάθε φορά. Όπως στη ζωή.
– Miet Warlop και η ομάδα του "One Song"
«Εκστατικό. Απογειωτικό. Ξεκαρδιστικό. Ό,τι πιο συγκινητικό»
Tο Σάββατο 24 Φεβρουαρίου από τις 22:30 και μετά, το ODD κάνει πάρτι στο φουαγιέ του ισογείου με τη Miet Warlop και τους συντελεστές του “One Song” στην επιλογή της μουσικής. Με ελεύθερη είσοδο.
Μέσω της μεταφοράς μιας ζωντανής συναυλίας/αθλητικού αγώνα, που περιλαμβάνει έναν σχολιαστή και μια μαζορέτα, η Miet Warlop μας προσκαλεί στο “One Song” να σχηματίσουμε μια κοινότητα και να ανυψώσουμε ο ένας τον άλλον, όπως σε μια γιορτή. Έτσι, το εφήμερο γίνεται οικουμενικό και το προσωπικό γίνεται κάτι συλλογικό. Αυτό είναι το υπόβαθρο του “One Song”: πώς ένα τραγούδι μπορεί να δώσει νόημα σε μια ολόκληρη κοινωνία. Ενότητα στην ποικιλομορφία.
Το “One Song” αντηχεί μια ιστορία καλλιτεχνικής αλλά και προσωπικής σημασίας για τη Warlop. Ο αναστοχασμός της πάνω στο θέατρο ως καλλιτεχνικό ιδίωμα οδηγεί σε μια σωματική σύλληψη, στην οποία αναγνωρίζουμε στοιχεία από προγενέστερες δουλειές της.
Η ίδια αναφέρει σχετικά: «Η σκηνή του “One Song” είναι σαν ένας μικρόκοσμος, όπου όλες οι πράξεις και οι επιθυμίες που διέπουν τις αρχές του συλλογικού μπορούν να εξορκιστούν, ακόμη και να μετατραπούν σε τελετουργία. Η ενέργεια που εκλύεται στη σκηνή θέλω να ξεπεράσει τα όρια της αίθουσας και η εξορκιστική φύση της επανάληψης μιας κίνησης ή ενός συναισθήματος να φτάσει στους θεατές».
Η σωματική προσπάθεια ως μεταφορά είναι ένα στοιχείο της έρευνας που ξεκίνησε η Warlop στο “Sportband / Afgetrainde Klanken” (2005), το οποίο δημιουργήθηκε τότε ως ρέκβιεμ και φόρος τιμής στον εκλιπόντα αδελφό της, Γιάσπερ. Από την άλλη, η τελετουργική συναυλία με ένα χορογραφικό μοτίβο ήταν η βάση για το έργο “Ghost Writer and the Broken Hand Break” (2018). Η πρόσκληση να ανασάνουμε μαζί για να εξορκίσουμε τους φόβους και τους δαίμονές μας μάς παραπέμπει στο “Fruits of Labor” (2016), χρησιμοποιώντας την παράσταση ως «ένα παυσίπονο για τον κόσμο».
Το “One Song” μπήκε στη λίστα των “New York Times” με τις καλύτερες παραστάσεις του 2022. «Απίστευτη δεξιοτεχνία. Μια άγρια, συναρπαστική σπουδή στο παράλογο» γράφει η εφημερίδα, ενώ αποθεωτικές είναι οι κριτικές και σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες, όπως οι “The Guardian”, “Le Monde”, “De Standaard”, “Le Soir” κ.ά.
Η Miet Warlop είναι η τέταρτη καλλιτέχνιδα που αναλαμβάνει την πρόκληση του NTGent να δημιουργήσει μια «Ιστορία του Θεάτρου», μετά τον Milo Rau, τον Faustin Linyekula και την Angélica Liddell και πριν από τον Tim Etchells, σαν μια σκυτάλη που παραδίδεται από καλλιτέχνη σε καλλιτέχνη για να αφηγηθούν την προσωπική τους ιστορία του θεάτρου. Ο τίτλος της σειράς, «Ιστορία του Θεάτρου» [“Histoire(s) du Théâtre”], σε ανάθεση του NTGent και υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Milo Rau, είναι εμπνευσμένος από το ντοκιμαντέρ “Histoire(s) du Cinéma” του Jean-Luc Godard, στο οποίο ο σπουδαίος κινηματογραφιστής αναδεικνύει κορυφαίες στιγμές από την ιστορία του παγκόσμιου σινεμά, μιλώντας έτσι παράλληλα για την ιστορία του εικοστού αιώνα. Το “One Song”, το τέταρτο έργο στη σειρά “Histoire(s) du Théâtre”, έκλεψε τις εντυπώσεις στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 2022 ως ένα μαγευτικό τελετουργικό αποχαιρετισμού, ζωής και θανάτου, ελπίδας και ανάστασης.
