ENA ENA

Η παρουσία των ερμηνευτών υπερβαίνει τη συμβατική τους λειτουργία. Πραγματοποιούνται μια σειρά μετασχηματισμών και αντικαταστάσεων: ένας σερβιτόρος που μεταμορφώνεται στο αντίθετο ή στο άκρο του, κάποιος/-α που αντικαθιστά την κάμερα με το βλέμμα του/της, που αντικαθιστά την τραγουδίστρια με την αποξενωμένη φωνή του/της, που ελέγχει τον χώρο, που διασχίζει τα σύνορα.

Η παράσταση «ENA ENA» αφορά τις επιφάνειες των αναμνήσεων, οι οποίες βρίσκονται η μία πάνω στην άλλη. Το κοινό καλείται να περάσει από οπτικές που μεταβάλλονται: από το να είναι θεατές, στο να είναι θέαμα ο ένας για τον άλλον/-η, στο να είναι αυτοί που παρακολουθούνται.

Με αφορμή μια παιδική ανάμνηση και καταλύτη το βίωμα μιας γιορτής που διακόπτεται απρόοπτα, ο χώρος και το γεγονός του πανηγυριού γίνονται το κέντρο γύρω από το οποίο πολλά ερωτήματά μου περιμένουν μια απάντηση.

Ξεκινώντας από την προσωπική εμπειρία και το ηχητικό της αποτύπωμα, με προσέλκυσε το πανηγύρι της δεκαετίας του ‘80. Στην πορεία της έρευνάς μου μελέτησα μια μεγάλη σειρά ηχογραφήσεων, φωτογραφιών και βιντεοσκοπημένων εκδηλώσεων, ανακαλύπτοντας έναν πλούσιο κόσμο παραλλαγών.

Το υπαίθριο πανηγύρι και η μεταφορά του στους κλειστούς χώρους των κλαριτζίδικων στις πόλεις δημιούργησαν σε μεγάλο βαθμό ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο η παραδοσιακή μουσική πήρε έναν καινούριο δρόμο. Αφομοιώνοντας σταδιακά τις δυνατότητες της ενίσχυσης που έφερε το ηλεκτρικό ρεύμα, συγκροτήθηκε μια νέα αισθητική, τόσο στην εκτέλεση όσο και στην πρόσληψη αυτής της μουσικής. Υβριδική στην αρχή της, πιστεύω ότι αποτελεί μέχρι σήμερα ένα παραγνωρισμένο και παρεξηγημένο τμήμα της ζωντανής παράδοσης της λαϊκής τέχνης.

Μεταξύ μουσικών και θεατών προκύπτει ένας ενδιάμεσος χώρος. Επιβάλλει σε αυτόν που τον καταλαμβάνει μια ενδιάμεση λειτουργία. Η προσπάθειά του να συμμετέχει σε αυτό που συμβαίνει γίνεται απόπειρα απάντησης στα δίπολα παρουσία-απουσία, αρσενικό-θηλυκό, κέντρο-περιφέρεια, μοναξιά-συνύπαρξη, φαντασίωση-πραγματικότητα.

Στο «ENA ENA», η διάσπαση των στοιχείων που απαρτίζουν το πανηγύρι ως γεγονός δημιουργεί την ευκαιρία μιας νέας συναρμολόγησης. Μέσα από αυτή την αναδιάταξη, αρχικά ερωτήματα επαναδιατυπώνονται. Ο ηχητικός εμπλουτισμός που προσφέρει αυτή η ανασύνθεση αποδεσμεύει τη μουσική έκφραση, εγκαθιστώντας στον χώρο μια συνθήκη που είναι συγχρόνως οικεία και ανοίκεια.
—Θανάσης Δεληγιάννης