«Χαλεπάς», η ταινία μικρού μήκους σε σκηνοθεσία The Boy και Αργυρώς Χιώτη

Διαθέσιμο από 02.02.2022 στις 21:00

31.01.2022

Ένα οδοιπορικό στα βουνά της Τήνου και στο σύμπαν του θρυλικού γλύπτη. Άκουσε τον trance beat ήχο του μαρμάρου που λαξεύεται.

Ενσωματωμένα Πολυμέσα

Αν επιθυμείτε να δείτε αυτό το υλικό, παρακαλούμε να προσαρμόσετε τις ρυθμίσεις των cookies σας επιλέγοντας τις κατηγορίες Επίδοσης και Στόχευσης. Τα δεδομένα σας ενδέχεται να μεταφερθούν σε υπηρεσίες τρίτων μέσων όπως τα YouTube, Vimeo, SoundCloud και Issuu.

Προσαρμογή των ρυθμίσεων Cookies

Μία εβδομάδα πριν από την πρεμιέρα της ομώνυμης παράστασης, η ταινία μικρού μήκους «Χαλεπάς», σε σκηνοθεσία του The Boy και της Αργυρώς Χιώτη, κάνει την πρώτη διαδικτυακή προβολή της. Συντονιστείτε την Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου, στις 21:00, στο Onassis Channel στο YouTube.

Η ταινία «Χαλεπάς» πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο υποτροφίας Καλλιτεχνικής Έρευνας και Ανάπτυξης από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, η καλλιτεχνική ομάδα της Αργυρώς Χιώτη επισκέφτηκε αρχικά την Τήνο και πήρε συνεντεύξεις από τους κατοίκους του νησιού. Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκε μια πρώτη μορφή τόσο του λιμπρέτου από τον The Boy όσο και της μουσικής από τον Jan Van Angelopoulos, για την ομώνυμη παράσταση. Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν στο Λαύριο Αττικής, με πρωταγωνιστές τον Σίμο Κακάλα, τη Μαρία Πανουργιά και την Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη.

Μέσα από την αποσπασματική και ελεύθερη αφήγηση του έργου, επιχειρείται μια καταβύθιση στον ψυχισμό ενός ανθρώπου με πορεία δύσβατη: με τα βουνά, τη θάλασσα και τους ανέμους της Τήνου έντονα παρόντα, μια σκιά πάντα να ακολουθεί, μια ανάμνηση έρωτα να ξεπηδά, και τη μάχη με το σκίτσο και το γλυπτό να ζωντανεύει.

Stills

εικόνα1/4

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: The Boy

«7 Μάϊου 1876. Σήμερα είπα σ’ αγαπώ ακόμα και στα παπούτσια, στα πόμολα, ακόμα και στις πεταλούδες και στις μύγες.»

Σημειώσεις από το ημερολόγιο της Αργυρώς Χιώτη στην Τήνο

«Ο Γιανούλης ανεβαίνει στο βουνό διαρκώς. Πήγαινε στους μύλους και καθόταν ψηλά, για έμπνευση, του άρεσε γιατί έβλεπε τον Πύργο από τη μία, τα Υστέρνια από την άλλη. Το λατομείο, η μεγάλη αποκάλυψη: απόκοσμο τοπίο, φουτουριστική κατακόμβη πέτρας, πράσινου μαρμάρου. Στον δρόμο πεταμένο ένα πτώμα γουρουνιού σε προχωρημένη σήψη. Στο λατομείο, το ανθρώπινο σώμα φαντάζει ελάχιστο. Οι όγκοι της πέτρας ορθώνονται πελώριοι και αδιαμφισβήτητοι. Ίσως επιστρέψουμε για γύρισμα με Σίμο, με το λαϊκό τραγούδι της μάνας, "τα χώματα, τα χώματα… δως μου φιλί, δως μου φιλί... εγώ σου ’δωσα το όνομά μου". Πρώτες δοκιμές με το γυμνό σώμα της Τζω, ζεστασιά στον πάγο. Η αντήχηση της φωνής είναι ασύλληπτη.

Στο καφενείο μιλήσαμε ώρα με τον κ. Λάζαρο, μαρμαροτέχνη πράσινου μαρμάρου. Η βέργα του είναι από μουριά. Η μάνα του ήξερε τον Χαλεπά. Μας είπε: "όσο ζούσε εδώ δεν τον αναγνώριζαν. Σαν το σκυλί κοιμόταν χάμω στη μέση του δρόμου. Σαν το σκυλί".

Στη σχολή μαρμαροτεχνίας μείναμε ώρα, μιλήσαμε με τον Λεωνίδα Χαλεπά και τον μαρμαρογλύπτη Γιώργο Σιλίκο. Το φως έρχεται από πάνω φυσικό, από φεγγίτη. Το σκάλισμα στη σχολή είναι μουσική. Τρανς. Γλυκός ήχος παρά το σκληρό του μαρμάρου. Θα επιστρέψουμε για ηχογράφηση.

"Παραμύθι είμαι εγώ. Παραμύθι να σου πω;" είχε πει κάπου ο Γιανούλης.»