Βλάσης Κανιάρης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1945-50) και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1950-55). Κοσμοπολίτης καλλιτέχνης, έζησε στη Ρώμη (1956-60), στο Παρίσι (1960-67, 1969-72) και στο Βερολίνο (1973-75). Το 1958 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική του έκθεση, με αφαιρετική ζωγραφική, στην γκαλερί «Ζυγός». Στη συνέχεια κατάργησε το τελάρο και δημιούργησε «τοίχους» με αναφορές στην κατοχική Αθήνα και «χώρους» με ανδρείκελα και ευρεθέντα αντικείμενα. Το 1963 πραγματοποίησε με τον Νίκο Κεσσανλή και τον Δανιήλ την έκθεση «Τρεις προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική» στο θέατρο La Fenice της Βενετίας. Το 1967 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1969 εξέθεσε στη «Νέα Γκαλερί» έργα με αντιδικτατορικό περιεχόμενο. Κατά την παραμονή του στο Βερολίνο, ως υπότροφος της DAAD, φιλοτέχνησε μια σειρά έργων με θέμα τους μετανάστες των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, την οποία εξέθεσε σε γερμανικά μουσεία (Χαϊδελβέργη, Ίνγκολσταντ, Μπόχουμ, Ανόβερο) και στο ICA του Λονδίνου. Το 1975 επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχτηκε καθηγητής στην έδρα ζωγραφικής της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, όπου δίδαξε έως το 1996. Το 1980, σε συνεργασία με την γκαλερί Bernier, πραγματοποίησε στο πρώην παγοποιείο Φιξ την έκθεση-περιβάλλον «Hélas-Hellas» («Αλίμονο Ελλάδα»). Το 1988 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1999, η Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου διοργάνωσε αναδρομική έκθεση του έργου του. Απεβίωσε στην Αθήνα το 2011.