Νικηφόρος Λύτρας

Γεννήθηκε στον Πύργο της Τήνου το 1832. Σπούδασε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (1850-56) και στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (1860-65). Το 1866 επέστρεψε στην Αθήνα και διορίστηκε καθηγητής ζωγραφικής στο Σχολείο των Τεχνών, όπου δίδαξε μέχρι τον θάνατό του. Οι περισσότεροι ζωγράφοι της νεότερης Ελλάδας, μεταξύ αυτών ο Γεώργιος Ιακωβίδης και ο Γεώργιος Ροϊλός, υπήρξαν μαθητές του. Ταξίδεψε στη Μικρά Ασία (1873), στο Μόναχο (1874), στο Παρίσι (1876) και στην Αίγυπτο (1879). Τη δεκαετία του 1850 αγιογράφησε τον ναΐσκο του Αγίου Γεωργίου στο Χαϊδάρι και συμμετείχε στην αγιογράφηση του Ρωσικού Ναού Αθηνών ως βοηθός του Ludwig Thiersch (εξελλ. Λουδοβίκος Θείρσιος). Έλαβε μέρος στις Παγκόσμιες Εκθέσεις του Παρισιού (1855, 1867, 1878, 1889, 1900), στα Ολύμπια (1859 και 1888), στην Παγκόσμια Έκθεση της Βιέννης (1873) και στη Διεθνή Έκθεση του Μονάχου (1879).

Ζωγράφισε τους ευκατάστατους αστούς της εποχής του και σκηνές από την καθημερινή ζωή των φτωχών Ελλήνων. Θεωρείται ο «πατέρας» ή γενάρχης της νεοελληνικής ζωγραφικής και βασικός εκπρόσωπος της Σχολής του Μονάχου. Συνέβαλε δραστικά στην αναβάθμιση της εικαστικής παιδείας στην Ελλάδα. Εκτός από την ηθογραφία, ασχολήθηκε με την προσωπογραφία, τη νεκρή φύση, το γυμνό, καθώς και με ιστορικά, θρησκευτικά και μυθολογικά θέματα. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1904. Το 1933, η ΑΣΚΤ φιλοξένησε μεγάλη αναδρομική του έκθεση. Ήταν πατέρας του ζωγράφου Νικολάου Λύτρα.