Διαμαντής Διαμαντόπουλος

Γεννήθηκε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας το 1914. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1930, όσο ήταν ακόμη μαθητής, εξέθεσε έργα του στο «Ατελιέ» και το 1931 στο «Άσυλο Τέχνης». Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1931-36) με δασκάλους τον Δημήτριο Μπισκίνη και τον Κωνσταντίνο Παρθένη. Ταξίδεψε στην Ιταλία και στη Γαλλία, όπου ήρθε σε επαφή με τη ζωγραφική του μοντερνισμού. Τη δεκαετία του 1940 πραγματοποίησε τρεις ατομικές εκθέσεις, στο «Σπίτι του Φιλότεχνου» (1943 και 1944) και στην γκαλερί «Ρόμβος» (1949). Τις επόμενες δύο δεκαετίες απομονώθηκε στο εργαστήριό του απέχοντας από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Επανεμφανίστηκε τη δεκαετία του ’70 με τρεις ατομικές στην «Ώρα» (1975, 1980, 1982). Το 1978, η Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου διοργάνωσε αναδρομική έκθεση του έργου του και το 1982 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας. Το 1975 δημοσίευσε το δοκίμιο «Το έργο ζωγραφικής» στην ετήσια επιθεώρηση «Χρονικό». Ζωγράφισε εσωτερικούς χώρους, προσωπογραφίες, φαντάρους, οικοδόμους, δίνοντας έμφαση στην ανθρώπινη μορφή και σε ανθρώπους της εργατικής τάξης. Κύριο χαρακτηριστικό του ύφους του είναι η σχηματοποίηση των μορφών και η οικονομία των χρωματικών τόνων. Απεβίωσε στην Αθήνα το 1995.