Ευριπίδης Λασκαρίδης: Λάπις Λάζουλι // Πέτρα του Παραδείσου

Στην έρευνά του ο Ευριπίδης τολμά να διερευνήσει ένα σύμπαν στο οποίο το πραγματικό συναντά το φανταστικό, το όνειρο συνυφαίνεται με τον εφιάλτη και το συνειδητό μπλέκεται με το ασυνείδητο. Συνεχίζει με επιμονή να κινείται στα όρια του χορού, του θεάτρου, της περφόρμανς και των εικαστικών τεχνών. Συνεχίζει να εξετάζει τι σημαίνει να δημιουργείς ένα – χιουμοριστικό, πλην παράδοξα συγκινητικό– κράμα διαφορετικών ειδών και στιλ. Η έρευνα που κάνει στους χαρακτήρες αντλεί εξίσου από αρχέτυπα και από στερεότυπα, τα οποία προσπαθεί να αναδείξει με τρόπους που σπάνια διαφαίνονται επί σκηνής. Η έρευνά του κινείται σε τρεις διαφορετικούς άξονες: Πρώτον, στις ταινίες του πρώιμου κινηματογράφου που παρουσιάζουν freak show, με τα δισδιάστατα σκηνικά στο στούντιο και τις υπερβολικές ερμηνείες. Δεύτερον, στις μπλε μονοχρωμίες του Yves Klein, με την απλότητα και τη ριζοσπαστική εννοιολογική δωρικότητα που διακρίνει την αισθητική τους. Και τρίτον, στην πολύχρωμη ιαπωνική κουλτούρα, με τη βαθιά πνευματική της σύνδεση με τη φύση, η οποία είναι διάχυτη σε αρχαίες και σύγχρονες τελετουργίες. Μέσα από έναν συνδυασμό τέτοιων ετερογενών στοιχείων, ο Ευριπίδης αποσκοπεί να εξετάσει τη δημιουργία ενός φοβερού και γοητευτικού, μυστηριώδους κουήρ κόσμου, ο οποίος θα μπορούσε ενδεχομένως να ξεπεράσει τη γραμμική αντίληψη του χρόνου και να διερευνήσει τις ποιητικές αποχρώσεις κάθε πρωτόγονης και της σύγχρονης νόρμας.