Organmeetings stories: Βιώνοντας το θαύμα της μεταμόσχευσης

Πώς ξεκίνησε η προσωπική περιπέτεια και η διαδρομή σας μέχρι να φτάσετε στη μεταμόσχευση;

Χωρίς να έχω κάποιο εκ γενετής πρόβλημα, στα 32 μου, στο πλαίσιο εξετάσεων για μια εξωσωματική, ένα καρδιογράφημα προκάλεσε ανησυχία στον γιατρό μου. Στο νοσοκομείο, λοιπόν, διαγνώστηκα με μυοκαρδίτιδα σε οξεία φάση εκείνη τη στιγμή. Αμέσως σταμάτησε η συζήτηση για την εγκυμοσύνη και ξεκίνησα μια πρώτη νοσηλεία στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Από εκεί συνέχισα τη νοσηλεία στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, όπου προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε τη μυοκαρδίτιδα με φάρμακα. Κατόπιν, με φάρμακα για την καρδιά φτάσαμε συντηρητικά μέχρι το 2015, οπότε με τη βοήθεια των γιατρών προχώρησα στην εγκυμοσύνη. Το 2016, σε τακτικό έλεγχο διαπιστώθηκε ξανά η μυοκαρδίτιδα με μεγαλύτερη ζημιά στην καρδιά. Από τότε άρχισε μια φθίνουσα πορεία: το 2018 κρίθηκε απαραίτητο να βάλω απινιδωτή –επειδή υπήρχε κίνδυνος να κάνω επεισόδια ανακοπών–, το 2022 κάναμε αναβάθμιση του απινιδωτή και λίγους μήνες αργότερα κατέρρευσε η καρδιά. Μπήκα ξανά στο Ωνάσειο και έμεινα πέντε μήνες μέχρι να βρεθεί το μόσχευμα. Τέλος του 2022 έγινε η μεταμόσχευση, αφού πρώτα έβαλα τεχνητή καρδιά. Χρειάστηκε μάλιστα να βάλω και δεύτερο «βαλιτσάκι», δεύτερη συσκευή δηλαδή, μέχρι που βρέθηκε το καρδιακό μόσχευμα.

Είχατε πείσει τον εαυτό σας για την ανάγκη της επιμονής και της υπομονής; Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι είναι ανθρώπινο να λυγίζεις κάτω από τέτοια πίεση.

Ενώ τα πράγματα φαίνονταν πολύ δύσκολα σε όλη τη διαδικασία, θυμάμαι ότι δεν έχασα ποτέ την ελπίδα μου. Πίστευα ότι πρέπει να κρατήσω όλες τις δυνάμεις μου, με κίνητρο τον γιο μου και την ανάγκη να συνεχίσω τη ζωή μου. Ένιωθα ότι έπρεπε να περάσω από όλα τα στάδια σ’ αυτό που λέμε γέφυρα ζωής: ακόμη και η τεχνητή καρδιά σε πρώτη φάση μου έδινε ελπίδες. Φυσικά, όλα αυτά με τη στήριξη της οικογένειάς μου, αλλά και του νοσηλευτικού προσωπικού, το οποίο γίνεται επίσης «οικογένεια». Βρίσκονται συνεχώς δίπλα σου και μεταφέρουν μηνύματα από άλλες πετυχημένες μεταμοσχεύσεις. Είναι κάτι σημαντικό που σε κρατάει.

Είχατε αντιμετωπίσει, αυτό που λέμε, τις φυσιολογικές, ανθρώπινες φοβίες για τη διαδικασία της μεταμόσχευσης;

Ναι, κι εγώ στην αρχή έψαχνα να βρω τις ιστορίες ανθρώπων που είχαν περάσει από τη διαδικασία και τα κατάφεραν. Νομίζω πλέον ότι έχει μεγάλη σημασία η ενημέρωση. Ακόμη αναπαράγονται μύθοι περί μεταμόσχευσης. Αλλά ο άνθρωπος που περιμένει το μόσχευμα γνωρίζει ότι ο εγκεφαλικός θάνατος που έχει προηγηθεί είναι εξακριβωμένος.

Έχετε γνωρίσει την οικογένεια της νεαρής γυναίκας που σας έδωσε την καρδιά;

Ναι, πολύ αργότερα. Είχα στείλει την ανώνυμη επιστολή, με τον τρόπο που ορίζει ο Ελληνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, και ύστερα από την επέμβαση γνωριστήκαμε με τη μητέρα της Έμμας. Πρόκειται για μια γυναίκα που λειτούργησε εντελώς συνειδητά, εκφράζοντας μια γενναιοδωρία προς την πλευρά μου. Η οικογένεια τονίζει πάντα ότι με τη διαδικασία αυτή σώθηκαν έξι άνθρωποι και το αξιοθαύμαστο είναι ότι συνεχίζουν τον αγώνα για τη δωρεά οργάνων. Εγώ μόνο γενναιοδωρία εισέπραξα και τις ευχές της μητέρας, καθώς και τον λόγο της ότι πήρα μια δυνατή και καλή καρδιά. Αυτό που λέω εγώ στον εαυτό μου είναι ότι πρέπει να σέβομαι το μόσχευμα και να συνεχίζω μια ισορροπημένη ζωή με ουσία, αφού κατάφερα να την ξανακερδίσω.

Τι θα λέγατε στον αόρατο δυνητικό δότη, ο οποίος μπορεί να διστάζει μπροστά στην αλυσίδα ζωής που ξετυλίγεται μπροστά του;

Θα έλεγα όσα δείχνει η στατιστική: ότι είναι πιθανότερο να χρειαστούμε κάποια στιγμή στη ζωή μας μόσχευμα παρά να βρεθούμε στη θέση να δώσουμε. Και ότι δεν είμαστε άτρωτοι.